Η λύση είναι η αυτάρκεια.

by Κλεισθένης 

Παρατηρούμε εδώ και χρόνια μια στρεβλή ανάπτυξη στην οικονομία της χώρας με αιχμή την παροχή υπηρεσιών, κινητή τηλεφωνία, ιντερνέτ, τουρισμό κτλ...

Όχι ότι αυτή η ανάπτυξη είναι άχρηστη αλλά δεν προσφέρει λύση στο οξύτατο οικονομικό μας πρόβλημα. Σχετικά με τον τουρισμό θα προσθέσω ότι η διαβίωση των τουριστών στην χώρα εξαρτάται από τις εισαγωγές.

Η παραγωγή αγροτικών, βιοτεχνικών και βιομηχανικών προϊόντων φθίνει τα τελευταία χρόνια. Τα χωράφια είναι ακαλλιέργητα, η κτηνοτροφία έχει εγκαταλειφθεί, η αλιεία βρίσκεται σε συνεχή πτώση.

Αυτά σημαίνουν ότι η χώρα εξαρτάται για την επιβίωσή της από τις εισαγωγές.

Υπάρχει ένα τεράστιο και μη βιώσιμο χρέος, το οποίο όλοι ξέρουμε πως δημιουργήθηκε όπως επίσης όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να αποπληρωθεί, όπως όλοι ξέρουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις ο δανεισμός ήταν δόλιος, όπως όλοι ξέρουμε ότι τα επιτόκια ήταν ληστρικά, τοκογλυφικά.

Με δικαιολογία το εξωτερικό χρέος της χώρας μας επιβάλουν όλα αυτά τα δυσβάστακτα και αντιλαϊκά μέτρα. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι πολλά απ' τα μέτρα δεν έχουν να κάνουν με το χρέος αλλά με την κερδοφορία των “μεγαλοκαρχαριών” της επιχειρηματικότητας. 

“Αφού βρήκαμε παπά ας θάψουμε πεντέξι”.

Ο εκβιασμός είναι, ή τα παίρνετε αυτά τα μέτρα ή θα σας αφήσουμε να πεινάσετε.

Δυστυχώς η απειλή της πείνας δεν είναι αβάσιμη αφού τρόφιμα, γαλακτοκομικά, κρέας και πολλά άλλα είδη πρώτης ανάγκης τα εισάγουμε, μέχρι και πιπεριές.

Αν υποθέσουμε ότι είχαμε μία κυβέρνηση που θα ήθελε να αντισταθεί στις επιταγές της τρόικας και των διεθνών τοκογλύφων, τι περιθώρια αντίστασης θα είχε; Σχεδόν κανένα.
Γιατί; Γιατί η χώρα δεν είναι αυτάρκης και δεν μπορεί να θρέψει τους Έλληνες.

Αν θέλουμε πατριωτική και εθνικά αποδεκτή λύση, στο οξύτατο πρόβλημα του χρέους, τότε οφείλουμε να επανέλθουμε σε ανάπτυξη των παραγωγικών τομέων της οικονομίας.
Οι υποδομές υπάρχουν, εκείνο που μας λείπει είναι το νόμισμα που θα μας επιτρέψει να ξαναλειτουργήσουν αυτές οι υποδομές.

Σήμερα δεμένοι πισθάγκωνα στο ευρώ δεν έχουμε καμία δυνατότητα και θα “χορεύουμε” όπως θέλουν οι δανειστές. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι θα υποφέρουμε για πολλά-πολλά χρόνια και θα είναι πολύ δύσκολο να κατορθώσουμε να ξεφύγουμε απ' την “μέγγενη” του ευρώ και των δανειστών τοκογλύφων.

Η προσπάθεια ανασύστασης της παραγωγικής βάσης της χώρας δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή απ' τους τοκογλύφους, ούτε μπορεί να γίνει μέσα στην ζώνη του ευρώ.

Αν είχαμε αυτάρκεια τουλάχιστον των αναγκαίων προϊόντων θα μπορούσαμε να “διαολοστείλουμε” τους τοκογλύφους δανειστές και να συνεχίσουμε να διαβιούμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με το μέλλον εξαρτώμενο από εμάς.

Επειδή αυτό δεν γίνεται και επειδή η χώρα πρέπει να αναπτυχθεί, έτσι ώστε να αποκτήσει ξανά την εθνική της κυριαρχία, πρέπει να φύγουμε απ' την ζώνη του ευρώ άμεσα. 

Η έξοδος απ' την ζώνη του ευρώ δεν θα είναι σπαρμένη με τριαντάφυλλα αλλά και η παραμονή μας δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα, και στις δύο περιπτώσεις θα υποφέρουμε.

Στην πρώτη περίπτωση θα υποφέρουμε για κάποιο χρονικό διάστημα και θα εξαρτάται από εμάς να αναπτύξουμε την χώρα, βγαίνοντας σε λίγα χρόνια απ' το σκοτεινό τούνελ ενώ στην δεύτερη περίπτωση, θα υποφέρουμε χωρίς κανείς να μας εγγυάται πότε και αν θα βγούμε από την κρίση και χωρίς αμφιβολία θα ξεπουλήσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε.

Στην πρώτη περίπτωση μπορούμε να κινηθούμε μόνοι μας ενώ στην δεύτερη θα εξαρτάται το μέλλον μας απ' τις επιθυμίες τρίτων.

Προσωπικά προτιμώ την πρώτη λύση.

“Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα” λέει ο λαός.

“Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο”.