του Απόστολου Αντωνάκη
Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στη δίνη μιας πρωτόγνωρης οικονομικοκοινωνικής κρίσης και οι πολίτες της αρχίζουν να κατανοούν απόλυτα την έννοια της παρακμής, της εξαθλίωσης και της φτώχειας, βιώνοντας πολιτικές κοινωνικών αδικιών που οδηγούν στην απελπισία, στην απόγνωση και τη δημοκρατική ασφυξία.
Κάποιοι τολμούν να μιλούν και για τη σταδιακή απώλεια κάθε μορφής εθνικής κυριαρχίας, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που φωνάζουν ότι τα αποτελέσματα της μεθοδευμένης οικονομικής κρίσης στοχεύουν στο ξερίζωμα του ίδιου του Ελληνισμού.
Ασχετα με το αν ισχύουν ή όχι οι περισσότερες από τις εκφραζόμενες απόψεις, που ενδεχομένως αγγίζουν τα όρια της συνωμοσιολογίας, τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα μετά το δανεισμό της από το ΔΝΤ; Πώς στοχοποιήθηκε μια μικρή χώρα της Ευρώπης και ποιος είναι ο πραγματικός εμπνευστής της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη; Τι κρύβεται τελικά πίσω από την αναμέτρηση ευρώ-δολαρίου, την οποία εισέπραξε και η χώρα μας, και προς τα πού καθοδηγούνται οι εξελίξεις αυτού του ακήρυχτου -οικονομικού προς το παρόν-πολέμου;
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Από την αρχαιότητα όπου σχηματίσθηκαν οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες και προσδιορίστηκε ο όρος «πολιτισμός», η ανάπτυξη του εμπορίου στάθηκε η πρωτογενής αρχή για τη θεμελίωση της οικονομίας. Κάθε πόλις-κράτος για τον αυτοπροσδιορισμό της και την αυτοδιοίκησή της έπρεπε να εφαρμόσει μια σειρά μέτρων και στρατηγικών που θα την καθιστούσαν ισχυρή και αυτάρκη έναντι των υπολοίπων. Οι άνθρωποι, μάλιστα, αποζητούσαν αυτή την εξέλιξη, κάτι που συνάδει με τις τελικές επιλογές τους. Αλλωστε, ο όρος «πολιτισμός» δεν σημαίνει ετυμολογικά τίποτα περισσότερο από το σύνολο ανθρώπων σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο και τόπο για τη δημιουργία πόλεων. Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, ανθρώπων και πόλεων, δημιούργησε τις πρώτες βάσεις των τοπικών οικονομιών που εξαπλώθηκαν, επαναπροσδιορίστηκαν αρκετές φορές για να συναποτελέσουν, κατά τους ιστορικούς χρόνους, την παγκόσμια οικονομία.
Αυτός ο νέος όρος, «παγκόσμια οικονομία», συμπεριλαμβάνει μια σειρά από συμβιβασμούς, δεσμεύσεις και συμφωνίες που συνθέτουν μια ισορροπία συσχετισμών, με τους ισχυροτέρους να δεσπόζουν των ασθενεστέρων.
Ρυθμιστής της συγκεκριμένης ισορροπίας ήταν ανέκαθεν ο πόλεμος, ο οποίος προέκυπτε όταν οι διαφωνίες μετατρέπονταν σε συγκρούσεις και αγεφύρωτα χάσματα. Κανένας διεθνής οργανισμός, καμία διεθνής σύμβαση ή συνθήκη δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν εμπόδιο στις αέναες φιλοδοξίες των ισχυρών κρατών και των μεγάλων υπερδυνάμεων, που συχνά επιδιώκουν να αυξήσουν τα κέρδη και τις επιρροές τους.
Συνεπώς, καμία επιστήμη στον εξελισσόμενο κόσμο δεν είναι δυνατόν να ερμηνεύσει και να αποκωδικοποιήσει τα όρια και το μέλλον της διεθνούς οικονομίας. Ακόμα κι αυτή, ως επιστήμη, συχνά αυτοαναιρείται καθώς μεταλλάσσεται σ’ ένα διεμβολιστικό όπλο στα χέρια των οικονομικά ισχυρών. Από τις θεωρητικές επιστήμες αποκαλυπτικότερη και διδακτικότερη είναι η Ιστορία, η οποία έχει μέχρι σήμερα καταγράψει ατέλειωτες περιπτώσεις συγκρούσεων και αιματηρών πολέμων με κριτήριο τις οικονομικές διεκδικήσεις.
Πίσω από τις όποιες προφάσεις, στη σύγχρονη Ιστορία τόσο ο Πρώτος όσο και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος βασίστηκαν σε αμιγώς οικονομικοπολιτικά κριτήρια. Και οι δύο προέκυψαν ύστερα από βαθύτατες οικονομικές κρίσεις που σκίασαν τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Ευρώπη.
Οσο κι αν φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας και ως σκέψη φρικιαστική, το φάσμα ενός επικείμενου παγκόσμιου πολέμου είναι ήδη και σήμερα ορατό, καθώς η ανθρωπότητα για μια ακόμη φορά βιώνει τις ολέθριες συνέπειες μιας βαθύτατης οικονομικής κρίσης.
Ηδη τα κράτη εκφράζουν τις αγωνίες τους και επιχειρούν κάποιους αθέατους -προς το παρόν- συνασπισμούς μέσα από πολιτικές οι οποίες αφενός προσπαθούν να αποτρέψουν το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολιτικοκοινωνικής κρίσης, αφετέρου το ξεκίνημα πολεμικών συγκρούσεων οι οποίες, εφόσον γενικευτούν, εύκολα θα μπορούσαν να μετατραπούν σ’ ένα παγκόσμιο ολοκαύτωμα.
Η ΣΙΝΟ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Οταν ο Γκάρι Κλάιντ Χουφμπάουερ, ένας από τους κορυφαίους οικονομολόγους του Ινστιτούτου Διεθνούς Οικονομίας της Ουάσιγκτον, χρησιμοποίησε το 2003 επιχειρήματα για να αποδείξει ότι οι καλές εμπορικές συναλλαγές μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας βοηθούν τους Αμερικανούς καταναλωτές να εξοικονομήσουν αρκετά χρήματα, κανείς δεν πρόσεξε τίποτα πίσω από τις λέξεις και τους μαθηματικούς υπολογισμούς. Το τυπικό συμπέρασμα ήταν ότι η αμερικανική οικονομία ευνοείται από τις καλές εμπορικές σχέσεις με την αναπτυσσόμενη Κίνα, η οποία για πολλούς λόγους τείνει να μετατραπεί στη νέα υπερδύναμη.
Τα μεταποιημένα είδη που εισάγονται στις ΗΠΑ από την Κίνα ξεπερνούν πλέον σε αξία τα 150 δισεκατομμύρια δολάρια και είναι, γενικότερα, είδη που κάποτε εισάγονταν από άλλες χώρες.
Ο Χουφμπάουερ υπολόγισε ότι αγαθά αξίας 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων εισάγονται στις ΗΠΑ από άλλες χώρες που ανταγωνίζονται την Κίνα σε χαμηλούς μισθούς. Στον αντίποδα, προϊόντα αξίας 450 δισεκατομμυρίων δολαρίων προέρχονται από αμερικανικές και ιαπωνικές εταιρίες οι οποίες προσπαθούν μεν να ανταγωνιστούν τους Κινέζους, πληρώνοντας, ωστόσο, μεγαλύτερους μισθούς σε εργατικό προσωπικό.
Αυτός ο ανταγωνισμός, με απλά μαθηματικά, φανερώνει ότι αγαθά αξίας 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων ανταγωνίζονται την αυξανόμενη εμπορική «εισβολή» των κινεζικών προϊόντων συμπιέζοντας τις τιμές των υπόλοιπων προϊόντων, με τα όποια επακόλουθα.
Κατά συνέπεια, η επιλογή των κινεζικών προϊόντων στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο μοιάζει αναπόφευκτη, εφόσον η αμερικανική οικονομία μπορεί να ωφεληθεί περίπου 20% περισσότερο έναντι μεγεθών της τάξεως του 3%-5% που προσφέρουν οικονομικές συνεργασίες με άλλες χώρες. Παράλληλα, δύο ακόμα οικονομικές παράμετροι ενισχύουν το αμερικανικό άνοιγμα προς την κινεζική αγορά.
Πρώτον, ο μεγαλύτερος δανειστής των ΗΠΑ είναι η Κίνα.
Δεύτερον, η ίδια χώρα έχει προσαρτήσει την ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος στο αμερικανικό δολάριο.
Η Κίνα είναι η μόνη μεγάλη εμπορική δύναμη η οποία έχει προσδέσει το νόμισμά της με το δολάριο.
Ο Χουφμπάουερ εξηγεί με απλά λόγια ότι οι Κινέζοι θεωρούν το ξένο συνάλλαγμα -κυρίως το αμερικανικό δολάριο- κάτι υπερπολύτιμο, όπως ήταν κάποτε ο χρυσός για άλλες χώρες. Η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας είναι ο θεματοφύλακας των δολαρίων στη χώρα.
Εύκολα αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε ότι η όποια οικονομική κρίση προσπαθήσει να πλήξει το αμερικανικό δολάριο, θα πλήξει άμεσα και μια γιγάντια χώρα, η οποία αναπτύσσεται πολύ γρήγορα και η οποία έχει πλέον σήμερα τη δυνατότητα να αντιδράσει ποικιλοτρόπως σε διεθνές επίπεδο. Ακόμα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ αποτελεί το φόβο και τον τρόμο άλλων μικρότερων οικονομιών, αδυνατεί να επιβάλει κανόνες στην κινεζική οικονομική λογική η οποία ακολουθεί τις αυξομειώσεις του δολαρίου. Ακόμα και οι G7 (οι επτά μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις) αδυνατούν να επέμβουν στην εξάρτηση του κινεζικού γουάν από το αμερικανικό δολάριο.
Το 2004 ο Λι Ρουογκού (αναπληρωτής διοικητής της Κεντρικής Κινεζικής Τράπεζας) δήλωσε στη σύσκεψη των G7, όπου εκλήθη για να πιεσθεί να αλλάξει την οικονομική πολιτική της χώρας του:
«Εάν υποχρεώσετε την Κίνα να αλλάξει, θα κάνετε ζημιά στις ΗΠΑ. Θα σκοτώσετε τη χήνα που προσφέρει το χρυσό αβγό».
Η δήλωση αυτή επιβεβαιώνει αφενός τους ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς μεταξύ Κίνας-ΗΠΑ, αφετέρου το γεγονός ότι οι οικονομικοί κραδασμοί της Κίνας εύκολα μπορούν να προκαλέσουν κλυδωνισμούς στις οικονομίες του υπόλοιπου κόσμου. Μήπως αυτό έχει ήδη συμβεί; Μήπως η ευρωζώνη δέχθηκε καίριο πλήγμα μέσω της ασθενούς ελληνικής οικονομίας η οποία, προφανώς εσκεμμένα, στοχεύθηκε;
Χιλιάδες εταιρίες και θέσεις εργασίας μεταφέρονται ή πρόκειται να μεταφερθούν από τις ΗΠΑ στην Κίνα, κάτι που μεταφράζεται και σε μεταφορά υποδομών, τεχνογνωσίας και μακροπρόθεσμων στρατηγικών επιρροών. Παράλληλα, μεγάλος αριθμός κινεζικών επιχειρήσεων, αλλά και προϊόντων κατακλύζει με εντατικό ρυθμό ολόκληρο τον κόσμο, συνεπώς και την Ευρώπη! Η ώρα της Κίνας πλησιάζει την ίδια στιγμή που η Ενωμένη Ευρώπη δείχνει να αυτοαναιρείται, με το ευρώ να συγκρούεται άτυπα με το δολάριο σ’ έναν «πόλεμο» με φανερούς και κρυφούς συμμάχους, αλλά και εχθρούς εκατέρωθεν.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ
Μέσα από τα ερείπια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους αναζήτησαν άμεσες λύσεις για να αναστηλωθεί η παγκόσμια οικονομία, και κυρίως οι οικονομίες των κρατών που υπέστησαν τις μεγαλύτερες βλάβες από τις ισοπεδωτικές πολεμικές επιχειρήσεις.
Η δημιουργία ενός παγκόσμιου οικονομικού οργανισμού με ρόλο ρυθμιστή στις χωλαίνουσες οικονομίες οδήγησε στην ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις 27-12-1945, στην Ουάσιγκτον. Το καταστατικό του αποτέλεσε προϊόν σύμπραξης της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των χωρών της Δυτικής Ευρώπης, που όρισαν ως εναρκτήρια ημέρα λειτουργίας του οργανισμού την 1η Μαρτίου 1947 με γενικό διευθυντή το Βέλγο Καμίγ Γκιτ.
Αν και ως πρωτοστάτες της ιδέας φέρονται οι Αμερικανοί, βασικοί εμπνευστές της είναι οι Αγγλοι, οι οποίοι έθεσαν επικεφαλής τον παγκοσμίου φήμης Βρετανό οικονομολόγο Τζον Μέιναρντ Κέιν, ο οποίος συνεργάστηκε στενά με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Χάρι Γουάιτ. Και οι δύο οικονομολόγοι ήταν οπαδοί του δόγματος ότι το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει συνεχώς και καθοριστικά στην οικονομία, λαμβάνοντας αποφάσεις που μπορεί να είναι και οδυνηρές για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, εφόσον αυτό κριθεί αναγκαίο. Δυστυχώς, τα κριτήρια για τέτοιες παρεμβάσεις είναι συνήθως υποκειμενικά και όχι αντικειμενικά, γεγονός που κατέστησε πολύ γρήγορα τη φήμη του ΔΝΤ αρνητική και ολέθρια για τις οικονομίες των κρατών που θα συνεργάζονταν μαζί του.
Τα μέλη του ΔΝΤ είναι 185 κράτη τα οποία έχουν δικαίωμα ψήφου, ωστόσο οι αποφάσεις ελέγχονται κυρίως από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία.
Ανώτατο όργανο είναι το Συμβούλιο των Διοικητών στο οποίο τα κράτη-μέλη εκπροσωπούνται από έναν εκπρόσωπο- διοικητή και έναν αναπληρωματικό με πενταετή θητεία. Το συμβούλιο συνεδριάζει τακτικά μία φορά το χρόνο, όπου και λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις, ενώ σπανίως συνέρχεται σε έκτακτη σύνοδο.
Βασικός σκοπός του ΔΝΤ είναι η προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας και η ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Παρεμβαίνει σε οικονομική ενίσχυση των χωρών-μελών του, εφόσον απαιτηθεί, κυρίως δε όταν το Συμβούλιο των Διοικητών κρίνει ότι τα συγκεκριμένα κράτη «πληρούν» τις απαιτούμενες προϋποθέσεις και ταυτόχρονα τηρούν τις βασικές αρχές και τους κανόνες για το δανειοληπτικό σκοπό.
Δυστυχώς, οι αρχές και οι κανόνες από την πλευρά των αδύναμων κρατών που θα αναγκαστούν να συνεργαστούν με το ΔΝΤ ισοδυναμούν με τρομακτικές θυσίες οι οποίες δύσκολα γίνονται ανεκτές και αποδεκτές από τα μεσαία και χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Οι κυριότερες απαιτήσεις του ΔΝΤ για να αποφασίσει τη σταδιακή εκταμίευση του αιτούμενου δανείου είναι οι εξής:
-Ιδιωτικοποίηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, γεγονός που συνοδεύεται με αλλαγή του νομικού πλαισίου, με επακόλουθο τις μαζικές απολύσεις.
-Μείωση των δημόσιων δαπανών, κάτι που καθιστά ανήμπορο το κράτος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της δημόσιας Υγείας και της Παιδείας, που μεταβιβάζονται σταδιακά σε ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία με το δικό τους τρόπο θα αναπληρώσουν το κράτος.
-Απελευθέρωση της αγοράς, που εξυπακούεται την ιδιωτικοποίηση νευραλγικών επενδύσεων, όπως είναι η ενέργεια, η ύδρευση, οι τηλεπικοινωνίες, η εκμετάλλευση των εμπορικών λιμένων και των μεγαλύτερων αεροδρομίων.
-Ιδιωτικοποίηση ή συγχώνευση των κρατικών τραπεζών, με αποτέλεσμα την απουσία του κράτους ως ρυθμιστή των δανειοληπτικών αναγκών των πολιτών και των επιχειρήσεων.
-Εξυγίανση όλων των επιχειρήσεων με αλλαγή των συλλογικών συμβάσεων που θα απελευθερώσει το όριο των απολύσεων και θα επιβάλει νέες χαμηλές «οροφές» στους μισθούς.
-Επαναπροσδιορισμός των συντάξεων, κυρίως του Δημοσίου, με εξυγίανση των ασφαλιστικών ταμείων, ανατρέποντας, ωστόσο, νομοθεσίες και εργασιακά κεκτημένα πολλών δεκαετιών.
Οι ευρωπαϊκές χώρες διατηρούν ισχυρή εκπροσώπηση στο ΔΝΤ και είναι εκείνες οι οποίες κατά συνθήκη επιλέγουν τον επικεφαλής του, κάτι που προκαλεί τη διαμαρτυρία των αναπτυσσόμενων χωρών που προέρχονται από την Ασία και την Αφρική.
Οι χώρες-μέλη προσφέρουν τα αναλογούντα ποσά στον οργανισμό σύμφωνα με τις οικονομίες τους και βέβαια κατ’ αναλογίαν έχουν τη δυνατότητα να αντλούν και τα «κέρδη» τους με «ειδικές λήψεις» κεφαλαίων που προβλέπονται από το καταστατικό.
Οι ΗΠΑ αποτελούν την κορυφαία οικονομική δύναμη στο ΔΝΤ, που αντιπροσωπεύει το 18% και με ανάλογη εκπροσώπηση σε ψήφους.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση εκπροσωπεί το 30% με ισχυρότερους εταίρους τη Γερμανία και τη Μ. Βρετανία και δευτερευόντως τη Γαλλία. Αντιλαμβάνεται κάποιος το εύλογο συμφέρον της Γερμανίδας καγκελαρίου κ. Ανγκελα Μέρκελ για την επιμονή της να συμμετέχει στο μηχανισμό οικονομικής στήριξης της Ε.Ε. και το ΔΝΤ στην πρόσφατη περίπτωση της Ελλάδας.
Οταν δηλαδή μπορείς να εισπράττεις διπλά, γιατί να μην το επιδιώξεις; Αλλωστε, από την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση η Γερμανία ωφελήθηκε με αύξηση των εξαγωγών της, η δε Μ. Βρετανία, έχοντας διατηρήσει το εθνικό νόμισμά της, τη λίρα, ουδέποτε έπαψε να «φλερτάρει» με το αμερικανικό δολάριο όντας «μεγαλομέτοχος» και στο ΔΝΤ. Υπό αυτές τις βάσεις, το ΔΝΤ λειτουργώντας ως καθοριστικός πολιτικοοικονομικός παράγοντας, συνεργαζόμενο με την Παγκόσμια Τράπεζα και την Τριμερή Επιτροπή, επιβάλλει με σκληρό τρόπο στις χρεωμένες χώρες τις εντολές του, κάνοντας σε πολλές περιπτώσεις κατάχρηση της εξουσίας του.
«ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ», «ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ», «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ», έννοιες οι οποίες ενώ φαινομενικά αποτελούν το σωσίβιο για τις παραπαίουσες οικονομίες, αργότερα θα αποδειχθούν -ως λύσεις- ολοκληρωτική καταστροφή.
ΟΠΟΥ ΔΝΤ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!
-Κρίση στη Βρετανία (1976)
Η πτώση της στερλίνας το 1976 έναντι του δολαρίου οδηγεί τη Βρετανία σε πολιτικοοικονομική κρίση. Η κίνησή της να ζητήσει δάνειο από το ΔΝΤ προκαλεί έκπληξη στο διεθνές περιβάλλον. Η Αγγλία πληρώνει το βαρύ τίμημα με οδυνηρά κοινωνικά μέτρα.
-Κρίση στο Μεξικό (1995, φτώχεια 50%)
Το Μεξικό παίρνει δάνειο ύψους 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων έπειτα από συμφωνία του ΔΝΤ και της κυβέρνησης των ΗΠΑ, το έτος 1995. Αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων είναι η μείωση του κατώτατου μισθού κατά 20% και η αύξηση του ορίου της φτώχειας, που ξεπερνά το 50%.
-Κρίση στη Ρωσία
Από το 1992 έως και το 1996 η Ρωσία δανείζεται ποσό τουλάχιστον 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ το 2008 παίρνει άλλα 41,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Δυστυχώς και αυτή πτωχεύει.
-Kρίση στην Ασία (1997-1998, χρεοκοπία)
Ενώ η ασιατική κρίση απειλεί να φτάσει μέχρι την Ιαπωνία, το ΔΝΤ δίνει δάνεια 55 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Κορέα, 17 δισεκατομμύρια στην Ταϊλάνδη και 23 δισεκατομμύρια στην Ινδονησία. Για το ΔΝΤ αυτή είναι η μεγαλύτερη διάσωση μέχρι στιγμής και συνοδεύεται από το πρόγραμμα που έμεινε γνωστό ως SAP (Structural Adjustment Policies).
Σύμφωνα με αυτό το πρόγραμμα, επιβάλλονται μέτρα λιτότητας, όπως η περικοπή των κρατικών δαπανών, η αύξηση των επιτοκίων, η ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, το κλείσιμο ζημιογόνων επιχειρήσεων, η ανάκληση αποφάσεων για την προστασία του εμπορίου και ο επαναπροσδιορισμός του χρηματοοικονομικού συστήματος. Αποτέλεσμα είναι η εκτόξευση της ανεργίας στα ύψη, η αύξηση των τιμών σε καθημερινά αναγκαία αγαθά, η χρεοκοπία σε πλήθος επιχειρήσεων, η πυροδότηση κοινωνικών αναταραχών και αιματηρών συγκρούσεων.
-Κρίση στη Βραζιλία (1998-2002)
Λαμβάνει 41,5 δισεκατομμύρια δολάρια και άλλα 30 δισεκατομμύρια δολάρια με αποτέλεσμα τη μείωση κρατικών δαπανών και την απώλεια πολλών χιλιάδων θέσεων εργασίας.
-Κρίση στην Αργεντινή (1999-2001)
Προς τα τέλη του 2000 και μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας λαμβάνει δάνειο 40 δισεκατομμυρίων από το ΔΝΤ. Η κυβέρνηση αγνοώντας και καταπατώντας προεκλογικές υποσχέσεις ακολουθεί επακριβώς τις οδηγίες του ΔΝΤ, οι οποίες ωστόσο δεν αποτρέπουν το 2001 τη χρεοκοπία και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Στα 3 χρόνια που ακολουθούν ο λαός στενάζει από την οικονομική συρρίκνωση και την πολιτική κρίση, που οδηγούν τους περισσότερους πολίτες στην απόγνωση και την πείνα. Ο λαός εξεγείρεται το 2006 και η Αργεντινή έχοντας αποπληρώσει μέρος των δανείων οδηγείται προς την έξοδο από το ΔΝΤ.
-Κρίση στην Τουρκία
Τρεις φορές οι τουρκικές κυβερνήσεις έχουν λάβει τα μεγαλύτερα δάνεια από το ΔΝΤ. Τέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια το 1999, 7,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 2000 και 10 δισεκατομμύρια δολάρια το 2004 σε τριετές πρόγραμμα. Και σε αυτή τη γειτονική χώρα ξεσπούν αναταραχές και διαδηλώσεις κατά του ΔΝΤ. Ο πρόεδρος Ερντογάν επιχειρώντας άλλες μεθόδους αποφεύγει κατά την τελευταία τριετία και κατά τη διάρκεια της έντονης κρίσης να προσφύγει ξανά στο ΔΝΤ.
-Κρίση στην Ισλανδία (2008, εκβιασμός)
Η Ισλανδία παίρνει δάνειο 2,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων προσπαθώντας να αντεπεξέλθει στην απειλή της χρεοκοπίας. Το ΔΝΤ όμως καθυστερεί την εκταμίευση των δόσεων θέλοντας να εκβιάσει τη χώρα να αποζημιώσει την Ολλανδία και τη Βρετανία για τα χρήματα που έχασαν οι πολίτες τους από τις ισλανδικές τράπεζες. Συγχρόνως επιβάλλει σκληρούς όρους, όπως μείωση των υπουργικών δαπανών κατά 10% και αύξηση των επιτοκίων.
-Κρίση στην Ουκρανία (2008)
Η Ουκρανία εν μέσω της κρίσης του 2008 και έχοντας προβλήματα ρευστότητας δανείζεται το ποσό των 16,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η πολιτική κρίση κορυφώνεται λόγω των απαιτήσεων του ΔΝΤ για περικοπές δαπανών, πωλήσεις τραπεζών και ενίσχυση του χρηματοοικονομικού συστήματος και τελικά το ίδιο το ΔΝΤ αναγκάζεται να παγώσει τη συνεργασία του με την Ουκρανία.
-Κρίση στην Ουγγαρία (2008)
Το ΔΝΤ δανείζει το ποσό των 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουγγαρία, θέτοντας ωστόσο όρους όπως την κατάργηση του 13ου μισθού, την περικοπή των υπουργικών δαπανών και τη σημαντική ελάττωση της 13ης σύνταξης.
-Κρίση στη Λευκορωσία (2008, υποτίμηση)
Η Λευκορωσία για να αντεπεξέλθει στις συνέπειες του μεγάλου, για τα δεδομένα της, δανείου που πήρε από το ΔΝΤ, ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, προχωρά στην υποτίμηση του νομίσματός της κατά 20% και στο πάγωμα των μισθών.
-Κρίση στη Λετονία (2008, αδιέξοδο)
Στην κρίση του 2008 Ε.Ε. και ΔΝΤ αποφασίζουν να στηρίξουν τη χώρα δανείζοντάς της το ποσό των 1,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η ρήξη μεταξύ Ε.Ε. και ΔΝΤ ωστόσο, όσον αφορά στην εκπλήρωση των όρων του δανείου από τη Λετονία, δημιουργεί πρόβλημα καθώς το ΔΝΤ δεν είναι ικανοποιημένο και επιβάλλει αυστηρότερους όρους. Ενώ ταυτόχρονα καθυστερεί και την εκταμίευση των δόσεων.
-Κρίση στο Πακιστάν (2008, αδιέξοδο)
Το Πακιστάν δανείζεται το ποσό των 7,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων και αναγκάζεται ως αντάλλαγμα να προβεί στη λήψη μέτρων, όπως τη μείωση των κρατικών δαπανών, την αύξηση των φόρων και των επιτοκίων και την αναστολή των επιδοτήσεων σε ενέργεια, πετρέλαιο και λιπάσματα.
-Κρίση στη Σερβία (2009, ανεργία)
Η Σερβία για να εξασφαλίσει δάνειο ύψους 3 δισεκατομμυρίων ευρώ συμφώνεί σε σκληρούς όρους, όπως η απώλεια του 1/5 των 70.000 θέσεων εργασίας του δημόσιου τομέα και το πάγωμα των μισθών.
-Κρίση στη Ρουμανία (2009)
Το ΔΝΤ δανείζει στη Ρουμανία το ποσό των 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2009, ωστόσο οι όροι που επιβάλλει φέρνουν την πτώση της κυβέρνησης και την αναστολή της εκταμίευσης των δόσεων. Με την άνοδο της νέας κυβέρνησης αποκαθίσταται η διαδικασία της χρηματοδότησης αφού εφαρμόστηκαν νέα μέτρα, όπως η σύνδεση των συντάξεων με τον πληθωρισμό έναντι του μέσου όρου των μισθών.
-Κρίση στη Σρι Λάνκα (2009, ανεργία)
Παρά τα προβλήματα των διαπραγματεύσεων μεταξύ του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, η χώρα καταφέρνει να πάρει τελικά δάνειο ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΡΚΟΥΔΑ – ΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
Την ίδια στιγμή που ξεσπούν η παγκόσμια οικονομική κρίση και η σύγκρουση του ευρώ με το δολάριο, ο Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ παρουσίασε στους δημοσιογράφους ένα νέο νόμισμα, «το νόμισμα του μελλοντικού κόσμου», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος, κατά τη Σύνοδο των G8 στην πόλη Ακουίλα της Ιταλίας.
Ο Ρώσος πρόεδρος χαρακτήρισε το υποδεικνυόμενο νόμισμα ως «σύμβολο της ενότητας» υπό την κοινή επιθυμία των «οκτώ» να επιλύσουν πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα από κοινού.
Το νόμισμα έφερε ανάγλυφες χαράξεις και γράμματα στην αγγλική γλώσσα και αυτοπροσδιοριζόταν ως «UNITED FUTURE WORLD CURRENCY», δηλαδή «Νόμισμα του Μελλοντικού Ενωμένου Κόσμου». Αλήθεια, ποιον «μελλοντικό ενωμένο κόσμο» υπαινίσσεται το προτεινόμενο νόμισμα και ποιες ανακατατάξεις προφητεύει οι οποίες θα επηρεάσουν ριζικά τις ανθρώπινες κοινωνίες;
Ο ίδιος ο Μεντβέντεφ, ο οποίος εξήγησε ότι το νόμισμα κόπηκε στο Βέλγιο και φέρει εκτός από τα πέντε φύλλα-σύμβολα των πέντε ηπείρων τη φράση «ενότητα στην πολυμορφία», ήταν φειδωλός.
Κατά περίεργο τρόπο, την πρόταση της Ρωσίας επικροτεί και η Κίνα, η οποία -όπως αναλύσαμε- ενώ έχει επενδύσει την οικονομία της στο αμερικανικό δολάριο, συνυπογράφει ένα νέο παγκόσμιο σύστημα συναλλαγών που θα «εξαφανίσει» το δολάριο, το οποίο για περισσότερο από εκατό χρόνια διέπει το παγκόσμιο εμπόριο και τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Τον «άξονα αμφισβήτησης» του δολαρίου αποτελούν πλέον φανερά η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία και η Βραζιλία που εκπροσωπούν κάτι περισσότερο από το 15% της παγκόσμιας οικονομίας με αυξητικό δείκτη.
Υποστηρικτές του δολαρίου, ωστόσο, δηλώνουν αρκετές ισχυρές οικονομίες του κόσμου, μεταξύ των οποίων η Γερμανία και η Ιαπωνία.
Το ενδεχόμενο ίδρυσης ενός νέου παγκόσμιου νομισματικού συστήματος φέρεται ότι συζήτησαν επιφανή μέλη της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ κατά τη συνεδρίαση της Αθήνας στις 14-16 Μαΐου 2009, στον Αστέρα της Βουλιαγμένης. Ανάλογες φήμες θέλουν τις ίδιες συζητήσεις να γίνονται ανάμεσα στα μέλη της διεθνούς ελίτ, CFR, που είναι γνωστή και ως Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων.
Μήπως πραγματικά βρισκόμαστε στα πρόθυρα εφαρμογής των τελικών πράξεων ενός σχεδίου, μιας αμφιλεγόμενης, εδώ και χρόνια, Νέας Τάξης Πραγμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο και της αντικατάστασης του κραταιού δολαρίου από ένα καινούργιο διεθνές νομισματικό σύστημα που θα την εκπροσωπεί; Κι όλα αυτά (εφόσον συμβούν) ποιες ριζικές ανατροπές -οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές- θα επιφέρουν στην ανθρωπότητα;
