Κινδυνεύουν με σύλληψη Έλληνες πολιτικοί στις ΗΠΑ;

To πόσο άγρια είναι η σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Γερμανία με φόντο την Ελλάδα θα γίνει ολοφάνερο αμέσως μετά τις αμερικανικές εκλογές, τις οποίες για την ώρα παρενοχλεί ο οργισμένος Sandy. 

Οι Αμερικανοί σε καμία περίπτωση δε πρόκειται να «χαρίσουν» την Ελλάδα στους Γερμανούς. Η σκληρή στάση του ΔΝΤ είναι αποκαλυπτική των διαθέσεων της υπερατλαντικής «φίλης και συμμάχου χώρας» - σύμφωνα με τα διπλωματικά κλισέ.

Η αίσθηση των Αμερικανών είναι ότι όλες σχεδόν οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, με το άλλοθι της «αμερικανοκίνητης χούντας του Παπαδόπουλου», έχουν παραδοθεί στην αγκαλιά των γερμανικών συμφερόντων. Η υποψία έγινε πεποίθηση όταν η ηγεσία του State Department έγινε αποδέκτης της έκθεσης της νομικής φίρμας Debevoice & Plimpton μέσα στην οποία υπήρχε η λίστα με τα ονόματα των Ελλήνων πολιτικών που λαδώθηκαν από την Siemens αλλά και άλλες γερμανικές πολυεθνικές που συνεργάζονται μαζί της.

Όπως είναι γνωστό η αποκάλυψη του σκανδάλου των δωροδοκιών της Siemens ανά τον κόσμο έγινε από τους Αμερικανούς για να προστατευθεί η General Electric που είχε το μονοπώλιο των αξονικών τομογράφων στην κινεζική αγορά, εδώ όπου επιθυμούσαν διακαώς να εισβάλουν οι Γερμανοί.

Το περιεχόμενο δε της συμφωνίας συμβιβασμού ανάμεσα στην Ελληνική Δημοκρατία και των εταιρειών Siemens AG και Siemens Α.Ε., ήταν αυτό που εξόργισε ακόμη περισσότερο τους Αμερικανούς: Oι Έλληνες τα έδιναν όλα στους Γερμανούς χωρίς να πάρουν τίποτε, πέρα από ξύλο και λιτότητα. Η δε εντυπωσιακή κωλοτούμπα του Έλληνα πρωθυπουργού Σαμαρά, ο οποίος ως αντιπολίτευση εμφανίζονταν άτεγκτος κατά του περιεχομένου του πρώτου Μνημονίου και υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης αλλά στην συνέχεια έγινε «κολλητός» της Μέρκελ, προκαλεί πέρα από τις ειρωνικά σχόλια και οργή στο Λευκό Οίκο.

Η πολιτική οργή είναι επιπέδου Sandy, το γνωρίζει αυτό ο Σαμαράς γι αυτό στέλνει για μια ακόμη φορά στις ΗΠΑ - και μάλιστα δια μέσω Καναδά για ξεκάρφωμα στην Μέρκελ - τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, ο οποίος συνοδεύεται από τον Κωστή Χατζηδάκη.

Μιλάμε για τέτοιες πιρουέτες, μιας και όποιος κι αν είναι ο νικητής των εκλογών στην Αμερική, θα δείξει το σκληρό του πρόσωπο στην Ελλάδα.

Ακόμη και αν καταφέρει να επανεκλεγεί ο Μπαράκ Ομπάμα, αυτή την τετραετία θα είναι ένας άλλος Ομπάμα. Πόσο μάλλον αν εκλεγεί ο Mitt Romney ο οποίος θεωρεί την Ελλάδα κακό παράδειγμα και ως τέτοιο μας αντιμετωπίζει στις ομιλίες του.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνει ο νέος πλανητάρχης είναι να «αξιοποιήσει» την λίστα της Debevoice & Plimpton και να την εμπλουτίσει με τα νέα ονόματα που έχουν προκύψει στο μεσοδιάστημα. 

Ήδη οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ετοιμάζονται να ενημερώσουν τις αρχές ασφαλείας των αεροδομίων της χώρας με την λίστα των ονομάτων και των φωτογραφιών των Ελλήνων πολιτικών που θεωρούν ανεπιθύμητους στο αμερικανικό έδαφος και οι οποίοι θα συλλαμβάνονται με την κατηγορία των φοροφυγάδων! Πρόκειται για τους Έλληνες πολιτικούς που όπως προαναφέραμε έχουν λαδωθεί από την Siemens, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται στην εγχώρια πολιτική ιεραρχία.

Το πως αντιμετώπισαν τον Ντομινίκ Στρος Καν αλλά και τους πρωταγωνιστές των οικονομικών σκανδάλων που ξέσπασαν στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια είναι χαρακτηριστικό των διαθέσεων της αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι στους αποδέκτες γερμανικών δωροδοκιών. 

Είναι τέτοιες οι διαστάσεις που πρόκειται να λάβει ο ψυχρός πόλεμος ΗΠΑ-Γερμανίας στο αμέσως προσεχές διάστημα που οι πολιτικοί-τσάτσοι των Γερμανών θα συλλαμβάνονται με το που πατάνε το πόδι τους στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα οδηγούνται στις φυλακές ώσπου να αποφασίσουν για την τύχη τους τα οικονομικά δικαστήρια. 

«Σημαδεμένος»Έλληνας πολιτικός που βρέθηκε πρόσφατα στις ΗΠΑ ενημερώθηκε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει άρον-άρον την χώρα, διαφορετικά θα διαταχθεί η σύλληψή του.

Μπορεί αυτά να ακούγονται υπερβολικά αλλά οι τεταμένες σχέσεις των δύο χωρών εξαιτίας της άρνησης των Γερμανών να κόψει χρήμα η ΕΚΤ και να αλλάξουν την πολιτική λαδώματος οι γερμανικές πολυεθνικές, έχουν ρίξει τόσο δηλητήριο ανάμεσα στους δύο, που η Ελλάδα, εξαιτίας των διεφθαρμένων πολιτικών της, θα πληρώσει πολύ ακριβά αυτόν τον αμερικανογερμανικό πόλεμο. 

Το ζητούμενο για την χώρα μας είναι να απαλλαγούμε άμεσα από τους μολυσμένη πολιτική τάξη που μας κυβερνά και να αποκτήσουμε εκτός από αμερικανόφιλους και γερμανόφιλους πολιτικούς και κάποιους ελληνόφιλους.

Μοιραία δόγματα

«Ρευστοποιήστε το εργατικό δυναμικό, ρευστοποιήστε τις κρατικές μετοχές, ρευστοποιήστε τους αγρότες, ρευστοποιήστε την ακίνητη περιουσία». 

Αυτή, κατά τον Χέρμπερτ Χούβερ, ήταν η συμβουλή που έλαβε από τον μοιραίο υπουργό Οικονομικών του, Άντριου Μέλον, όταν οι ΗΠΑ βυθίζονταν στη Μεγάλη Ύφεση το ’29. 

Για να είμαστε δίκαιοι, διατυπώνονται ερωτηματικά σχετικά με το εάν όντως ο Αντριου Μέλον είπε αυτά ακριβώς, γιατί το μόνο που έχει διασωθεί είναι η εκδοχή του Χούβερ, καταγεγραμμένη πολλά χρόνια αργότερα.

Οι Ρεπουμπλικανοί ισχυρίζονται ότι η καταστροφή των θέσεων εργασίας έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των μισθών, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Άραγε, όμως, για ποιο λόγο οι χαμηλότεροι μισθοί να οδηγούν σε μεγαλύτερη απασχόληση; Yπάρχει μια πλάνη. Εφόσον οι εργαζόμενοι μιας εταιρείας μπορούν να σώσουν τη δουλειά τους, αποδεχόμενοι μείωση μισθού, μπορεί να σκεφθεί κανείς πως θα τονωθεί η απασχόληση αν το ίδιο μέτρο υιοθετηθεί συνολικά. Δεν υφίσταται, όμως, συγκρίσιμο όφελος, όταν όλων οι αποδοχές μειώνονται ταυτόχρονα.

Στην πραγματικότητα, οι γενικευμένες περικοπές μισθών είναι βέβαιον ότι θα περιορίσουν και δεν θα αυξήσουν την απασχόληση. Οταν τα εισοδήματα μειώνονται, δεν μειώνονται και τα χρέη. Οπότε μια γενική πτώση μισθών επιδεινώνει τα προβλήματα χρέους, τα οποία κυρίως παρεμποδίζουν σήμερα την ανάκαμψη. Απλώς, το δόγμα Αντριου Μέλον είναι σήμερα τόσο εσφαλμένο όσο ήταν και τότε.

Και από τον Αντριου Μέλον στον Μιτ Ρόμνεϊ, ο οποίος σε προεκλογική ομιλία του στους διοικούντες μια διάσημη επιχείρηση είπε: «Αν δεν σας αρέσει αυτό που κάνουν οι υπάλληλοί σας, μπορείτε να τους απολύετε. Μου αρέσει να μπορώ να απολύω ανθρώπους που προσφέρουν υπηρεσίες σε εμένα». Αυτά (κυρίως το ύφος της προτροπής του, και το αποτρόπαιο «μου αρέσει να απολύω») τα γνωρίζουν οι χιλιάδες οπαδοί του σε όλες τις ΗΠΑ που τον προορίζουν ως τον επόμενο πλανητάρχη; Αν ναι, μήπως να το ξανασκεφτούν; Αν θέλουν τις δουλειές τους...

Φαίνεται, πάντως, ότι οι τροϊκανοί και ποικίλοι μνημονιακοί είναι οπαδοί του Μιτ Ρόμνεϊ. Ενα σύγχρονο (!) κράτος, λοιπόν, πρέπει να γίνει πράγματι ό,τι βλέπει σ’ αυτό ο Μαξ Βέμπερ: μια μεγάλη επιχείρηση. Υπέροχα.

Αλλά είναι προφανώς και ανίδεοι. Η συνταγή λιτότητας εν μέσω ύφεσης οδηγεί και πάλι στα γνωστά: επιδείνωση της ύφεσης, αύξηση της ανεργίας, αύξηση του χρέους.

Ζωντανό παράδειγμα η Ελλάδα, που βλέπει να στοιχειώνει στον εναέριο χώρο της το φάντασμα του Ίρβινγκ Φίσερ, του κορυφαίου Αμερικανού οικονομολόγου την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης. Ύστερα από ογδόντα χρόνια, η θεωρία του αποπληθωρισμού χρέους γίνεται και πάλι διάσημη χάρη στην ανεκδιήγητη πολιτική της τρόικας. Ο Φίσερ ήταν εξαιρετικά ευφυής αλλά και πολύ σαφής όταν αποκάλυπτε «το μεγάλο παράδοξο», «το κύριο μυστικό των μεγάλων υφέσεων»: «Όσο περισσότερα πληρώνουν οι οφειλέτες, τόσο περισσότερα χρωστούν», «η ίδια η προσπάθεια των ατόμων να ελαφρύνουν το φορτίο του χρέους αυξάνει το φορτίο αυτό». Το ίδιο ακριβώς παράδοξο παρατηρούμε και στην πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης.

Όσο περισσότερο μειώνονται οι μισθοί για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, τόσο περισσότερο αυξάνεται το πραγματικό χρέος.

Άρα το θέμα δεν είναι ότι δεν εφαρμόζουμε σωστά την πολιτική. Απλώς η πολιτική δεν είναι σωστή. Όσο πιο πιστά την εφαρμόζουμε, τόσο χειρότερα αποτελέσματα έχουμε. Για τους πιστωτές όμως αποτελεί ευτύχημα, επειδή αυξάνει την αξία των χρημάτων τους και τους επιτρέπει να αγοράσουν πολύ φθηνά οτιδήποτε απαξιώνεται (ανθρώπους, επιχειρήσεις, γη).

Όντως, η προτεσταντική ηθική της λιτότητας και της εγκράτειας μπορεί να έπαιξε θετικό ρόλο την εποχή του Μαξ Βέμπερ και της Βιομηχανικής Επανάστασης. Με την έλευση όμως του 20ού αιώνα ο καπιταλισμός μετεξελίχθηκε σ’ ένα σύστημα μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης. Η λιτότητα παραχώρησε τη θέση της στον καταναλωτισμό, που έγινε ο νέος κινητήριος μοχλός του οικονομικού συστήματος.

Επιστροφή, λοιπόν, σε πρότυπα λιτής κατανάλωσης του 19ου αιώνα συνιστά επικίνδυνο αναχρονισμό, που δεν συμβιβάζεται ούτε καν με τη λογική και τις ανάγκες του σύγχρονου καπιταλισμού.

Η λιτότητα μακράς διαρκείας απέδωσε καρπούς στην περίπτωση της Γερμανίας επειδή η χώρα αυτή στηρίζεται στις εξαγωγές και όχι στην εσωτερική αγορά. Αν όμως όλες οι πλούσιες χώρες ακολουθούσαν το παράδειγμά της, τότε θα στέρευε η παγκόσμια ζήτηση και θα υφίστατο τις οδυνηρές συνέπειες και η Γερμανία.

Γιατί λοιπόν εμμένουν οι Γερμανοί ;

Δεν βλέπουν ότι είναι καταστροφικό για τις χώρες της περιφέρειας; Προφανώς και το βλέπουν, αλλά αυτός πιθανώς να είναι ο στόχος τους. Να μετατρέψουν την ευρωπαϊκή περιφέρεια σε μια ζώνη χαμηλών μισθών, που θα αποτελέσει πλατφόρμα εξαγωγών για τις γερμανικές πολυεθνικές προς τη δυναμική Ασία.

Η Γερμανία της Μέρκελ ακολουθεί μια επεκτατική εθνική στρατηγική, που προσπαθεί να υποτάξει την περιφέρεια της Ευρώπης για να την καταστήσει ορμητήριο προς τις αγορές της Ασίας. 

• Έχει αναπτύξει προνομιακές σχέσεις με τη Ρωσία για την εξασφάλιση ενέργειας. 
• Έχει μετατρέψει τις ανατολικές χώρες της διεύρυνσης του 2004 σε φθηνό παραγωγικό εργαστήρι για τις επιχειρήσεις της. 
• Και το σπουδαιότερο, εφοδιάζει την Κίνα με κεφαλαιουχικό εξοπλισμό και τους Κινέζους νεόπλουτους με αγαθά επιδεικτικής κατανάλωσης (κυρίως πολυτελή αυτοκίνητα).

Αντίδοτο στη δύναμη των αγορών η δύναμη των κοινωνιών.

Από εδώ και στο εξής, θα περάσουμε από τη μάχη των ιδεολογιών, στη μάχη των εννοιών.

Οι γνωστές ιδεολογίες ουσιαστικά τελείωσαν. Μετά τον απεχθή υπαρκτό σοσιαλισμό ζούμε τώρα τον ασύδοτο καπιταλισμό. 

Ένας καπιταλισμός, ο οποίος εξελίχθηκε σε διεθνές καζίνο, αυτό που ονομάζουμε αγορές. Δημιούργησε μια φούσκα υπεραξιών τζιράροντας αέρα κοπανιστό και κρατά ομήρους τους πρωτοφιλέτες, δηλαδή τα κράτη και τους πολίτες – οφειλέτες των τραπεζών. 

Αυτή η δύναμη πλέον ξεπερνά τις εθνικές κυβερνήσεις τις οποίες ελέγχει και φυσικά τις άρχουσες ελίτ των διαφόρων κοινωνιών, ακόμα και αν αυτές έχουν εθνικό ή πατριωτικό προσανατολισμό, πόσο δε μάλλον αν αυτές είναι ελίτ κρατικοδίαιτων «κλεφτοκοτάδων» – μαυραγοριτών.

Μια δύναμη μόνο μπορεί να αποτελέσει το φρένο σε αυτή την ασύδοτη κατάσταση. Η δύναμη της απόφασης των λαών. 

Φανταστείτε αν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν τη δύναμη που έχουν οι αγορές, όταν όλοι οι λαοί είχαν τη δυνατότητα να δράσουν όπως ακριβώς έδρασε ο Ισλανδικός λαός!!! Αν για παράδειγμα μπορούσαν οι λαοί να επεμβαίνουν αυτοδύναμα στη λήψη σημαντικών αποφάσεων (π.χ. με τη δυνατότητα δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία), τότε και οι αγορές θα ήταν σαφώς πιο προσεκτικές στις συναλλαγές τους με τα κράτη ώστε να μην εκτεθούν σε κινδύνους ζημιών από την ξαφνική απόφαση ενός λαού. Ο περιορισμός αυτός της ασυδοσίας τους θα τις καθιστούσε σαφώς πιο αδύναμες.

Δυστυχώς όμως, έτσι όπως είναι δομημένη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία σήμερα παγκοσμίως, οι πολίτες δεν έχουν καμία απολύτως εξουσία στα χέρια τους, όπως απαιτεί η πραγματική δημοκρατία. 

Πηγαίνουν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και επιλέγουν μόνο τα πρόσωπα που θα τους κυβερνήσουν και τίποτε άλλο. Εξουσία για να επέμβουν όποτε το κρίνουν σκόπιμο δεν έχουν. Δεν είναι επομένως εντολείς των πολιτικών, όπως απαιτεί έστω η έννοια της αντιπροσωπευτικότητας. Απλά τους επιλέγουν και μάλιστα με τον κατευθυνόμενο τρόπο που τους επιλέγουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αν λοιπόν αυτό δεν αλλάξει, αν δηλαδή οι πολίτες δεν πάρουν πραγματική εξουσία στα χέρια τους, τότε απλά πηγαίνουμε ολοταχώς σε πλήρη εξαθλίωση των λαών, του ενός μετά τον άλλον.

Μπορεί ο διεθνής καπιταλισμός να κάνει προσωρινά κάποιες διορθωτικές κινήσεις ή ακόμα και έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο για να ξεφουσκώσει το μπαλόνι που φούσκωσε επικίνδυνα, αλλά η μόνιμη και αναπόφευκτη λύση είναι να περάσει η δύναμη στις κοινωνίες των ανθρώπων μέσα από τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών συστημάτων τους, ώστε να εξασθενίσουν οι αγορές..

Αυτό θα πρέπει να γίνει και στη χώρα μας το ταχύτερο, διαφορετικά δεν θα βγούμε αυτοδύναμα από την κρίση. Διαφορετικά δεν θα έχουμε κανένα ιστορικό μέλλον. Και επειδή αυτό δεν πρόκειται να το κάνουν οι πολιτικοί, θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας.

Ποιές είναι οι χώρες που δεν τις έχει αγγίξει η κρίση;

Η ιστοσελίδα του αμερικανικού περιοδικού “Foreign Policy” αφιερώνει στο ερώτημα αυτό έναν εκτενή φάκελο, στο πλαίσιο του οποίου ξεχωρίζει ο ισχυρισμός του ερευνητή και δημοσιογράφου Τζόσουα Κίτινγκ πως επτά αναδυόμενες οικονομίες υπήρξαν τα πλέον επιτυχημένα παραδείγματα υπέρβασης της κρίσης. 

Παρά το διαδεδομένο κλισέ, σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται η Ινδία και η Κίνα…

Ποιές είναι οι χώρες που δεν τις έχει αγγίξει η κρίση;

Πολωνία

Τους Πολωνούς δύσκολα θα μπορούσε να τους συμπεριλάβει κανείς στους τυχερούς της γηραιάς ηπείρου, καθώς εργάζονται κατά μέσο όρο ετησίως 500 ώρες περισσότερο από τους Γερμανούς για το ένα πέμπτο των εισοδημάτων τους. 

Κι όμως, η πολωνική οικονομία υπήρξε η μόνη στην Ευρώπη που δεν συρρικνώθηκε το 2009, χειρότερη χρονιά της κρίσης, ενώ συνολικά την περίοδο 2008-2011 η Πολωνία αναπτύχθηκε κατά 15,8%. Η σώφρων νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, το χαμηλό επίπεδο δημόσιου χρέους και η μεγάλη εσωτερική αγορά, που μειώνει την εξάρτηση από τις διακυμάνσεις της ζήτησης στο εξωτερικό, θεωρούνται τα μυστικά αυτού του πολωνικού μίνι θαύματος.

Νότιος Κορέα

Όταν, το 2009, όλοι παριέκοπταν, η κυβέρνηση του Λι Μιουνγκ-μπακ, αύξανε τις δημόσιες δαπάνες για έρευνα και τεχνολογία από το ήδη υψηλό 3,4% στο 5% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα η Νότιος Κορέα να αποτελέσει την πρώτη ανεπτυγμένη χώρα που εξήλθε της ύφεσης. Το εισόδημα των νοικοκυριών κινείται ανοδικά εδώ και 11 τρίμηνα, ενώ τον Σεπτέμβριο ο οίκος Fitch αναβάθμισε την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας. 

Η έμφαση στην καινοτομία, οι γενναιόδωρες επιδοτήσεις και η διατήρηση της ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος σε χαμηλά επίπεδα έχουν εξασφαλίσει σε βιομηχανικούς γίγαντες, όπως οι Samsung, Kia και Hyundai, ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς διεθνώς.

Ωστόσο, η χαμηλή ιδιωτική κατανάλωση και η υπερχρέωση των νοικοκυριών αποτελούν αδύνατα σημεία.

Καναδάς

Την 1η Ιουλίου, ημέρα της εθνικής εορτής του Καναδά, ανακοινώθηκε επισήμως ότι ο μέσος Καναδός είναι, πλέον, πλουσιότερος, για πρώτη φορά στα χρονικά, από τον μέσο Αμερικανό. 

Μετά την περίοδο των «ισχνών αγελάδων», προ εικοσαετίας, ο Καναδάς όχι μόνο έβαλε τάξη στα δημοσιονομικά του, αλλά και κρατήθηκε έξω από τον χορό της απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με αποτέλεσμα η κρίση του 2008 να βρει τον τραπεζικό τομέα λιγότερο εκτεθειμένο και το Δημόσιο περισσότερο ικανό να ακολουθήσει τονωτικές πολιτικές χαλάρωσης. 

Οι Καναδοί είδαν το διαθέσιμο εισόδημά τους να αυξάνεται κατά 15% την προηγούμενη δεκαετία, ενώ η έμφαση στις υποδομές είχε ως αποτέλεσμα 3 από τις 10 πόλεις του κόσμου με την καλύτερη ποιότητα ζωής, κατά τον «Economist», να βρίσκονται στον Καναδά.

Ωστόσο, η εξάρτηση της καναδικής οικονομίας από τις εξαγωγές υδρογονανθράκων και η εκτόξευση της τιμής των ακινήτων αποτελούν ανησυχητικά σημάδια.

Μέξικο

Η τραγωδία του χαώδους «πολέμου κατά των ναρκωτικών», που στοίχισε 50.000 ζωές τα τελευταία έξι χρόνια, επισκιάζει το γεγονός ότι το Μεξικό σημείωσε πέρυσι ρυθμούς ανάπτυξης ανώτερους και από της Βραζιλίας, ενώ η μετανάστευση Μεξικανών προς τις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι το 2012 θα μηδενιστεί ή και θα αντιστραφεί. 

Το 2010 δημιουργήθηκαν 700.000 νέες θέσεις εργασίας στο Μεξικό, το οποίο διεκδικεί επαξίως από την Κίνα τη θέση του δεύτερου σημαντικότερου εμπορικού εταίρου των ΗΠΑ (μετά τον Καναδά). Το χαμηλό χρέος και ο χαμηλός πληθωρισμός λειτουργούν ευνοϊκά.

Σουηδία

Η Σουηδία βίωσε τη δική της στεγαστική και τραπεζική κρίση το 1992, οπότε οι εξελίξεις των τελευταίων ετών δεν την αιφνιδίασαν. Με δημόσιο χρέος (38% του ΑΕΠ) μπροστά στο οποίο η Γερμανία (με 80%) φαντάζει παράδειγμα δημοσιονομικής ασυδοσίας, η Σουηδία μπόρεσε να διατηρήσει τις υψηλές κοινωνικές δαπάνες της, όσο και αν η επίσης υψηλή φορολογία της βρίσκεται, συγκριτικά, σε υποχώρηση. 

Το 201 1 η σουηδική οικονομία ήταν η ταχύτερα αναπτυσσόμενη στην Ευρώπη (μετά την εσθονική), ενώ η κορώνα διαρκώς ανατιμάται έναντι του ευρώ, το οποίο οι Σουηδοί σωφρόνως απέφυγαν να υιοθετήσουν.

Ινδονησία

Πάνω απ΄ όλα η αυτοπεποίθηση: οι Ινδονήσιοι πιστεύουν, σε ποσοστό 80%, ότι η χώρα τους προορίζεται να γίνει παγκόσμια δύναμη και τον Ιούλιο ξεπέρασαν σε καταναλωτική εμπιστοσύνη τους Ινδούς. Σε όλη την περίοδο της κρίσης, η Ινδονησία διατήρησε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4,5% και πέρυσι κατέγραψε τον δεύτερο υψηλότερο (μετά την Κίνα) ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ μεταξύ των χωρών της G-20. 

Οι επιδόσεις αυτές καθορίζονται κυρίως από τις εξαγωγές πρώτων υλών (άνθρακας, ψευδάργυρος κ.ο.κ.), αλλά και από την ενίσχυση της κατανάλωσης των εγχώριων μεσοστρωμάτων. Λ.χ., οι αγορές αυτοκινήτων αυξήθηκαν κατά 1 5% πέρυσι και η Nissan επενδύει 400 εκατ. δολάρια για να διπλασιάσει την αυτοκινητοπαραγωγή της στην Ινδονησία. 

Συνολικά, οι ξένες επενδύσεις αντιπροσώπευαν περίπου το ένα τρίτο του ΑΕΠ το δεύτερο τρίμηνο του 2012, ενώ το δημογραφικό προφίλ της Ινδονησίας (τέταρτης πολυπληθέστερης χώρας του κόσμου, με 250 εκατομμύρια κατοίκους) δημιουργεί την ίδια ευνοϊκή αναλογία εργαζομένων προς εξαρτημένα πρόσωπα που την προηγούμενη δεκαετία τροφοδότησε την ανάπτυξη της Κίνας και της Ινδίας.

Τουρκία

Πρωτίστως οικονομικές και όχι, όπως νομίζουμε, πολιτικές ήταν οι εξελίξεις οι οποίες κατεξοχήν μεταμόρφωσαν την Τουρκία την περασμένη δεκαετία, οπότε το ΑΕΠ και το κατά κεφαλήν εισόδημα σχεδόν τριπλασιάστηκαν. 

Χάρη στις ενέργειες της κυβέρνησης Ερντογάν για την πάταξη της διαφθοράς και την απελευθέρωση του ρυθμιστικού πλαισίου των επενδύσεων, η Τουρκία αποτελεί πλέον τον μεγαλύτερο αυτοκινητοπαραγωγό της Ευρώπης (με εργοστάσια των Honda, Renault, Toyota και Ford) και ηγέτιδα δύναμη στη φαρμακοβιομηχανία. Τα μεσανατολικά ανοίγματα έχουν καταστήσει Ιράν, Ιράκ, Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία εξίσου σημαντικούς με τη Γερμανία εμπορικούς εταίρους. 

Ωστόσο, η άνοδος του πληθωρισμού παραμονεύει απειλητικά, ενώ η έλλειψη ενδιάμεσων αγαθών σημαίνει ότι η αύξηση της τουρκικής βιομηχανικής παραγωγής οδηγεί, εντέλει, σε διόγκωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών.

Η ΔΗΜΑΡ ΣΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ

Η ΔΗΜΑΡ περνάει τις μέρες αυτές ένα πραγματικό δράμα - είναι να τη λυπάσαι. 

Από τη μια μεριά, ο Φώτης Κουβέλης εξακολουθεί να είναι θυμωμένος και τα όργανα του κόμματος μετέτρεψαν το εύλογο συναίσθημα του προέδρου σε σκληρή απόφαση: Δεν συναινούν σε καμιά αλλαγή στα εργασιακά, έστω και κάπως πειραγμένα μετά από της νύχτας τα καμώματα Στουρνάρα-Τρόικας. Και δηλώνουν ότι δεν πρόκειται επ’ ουδενί να τα ψηφίσουν.

Καλά και άγια ως εδώ. Αλλά το μπέρδεμα τους αρχίζει από τη στιγμή που ο Σαμαράς φέρεται αποφασισμένος να φέρει όλο το πακέτο -μαζί και το εργασιακό ξήλωμα- σε νομοσχέδιο ενός άρθρου. Take or leave it κατάσταση δηλαδή. 

Διότι η ΔΗΜΑΡ θέλει να ψηφίσει τα άλλα, τα κατ’ αυτήν αναγκαία - περικοπές σε συντάξεις, μισθούς, επιδόματα και λοιπά γνωστά και τρομερά. Το αισθάνεται ως εθνική ανάγκη, πώς το λένε. Ως υποχρέωση της κυβερνώσας αριστεράς. Πώς όμως να τα ψηφίσει αν πάνε πακέτο με τα άλλα; Αυτή είναι η πρώτη πράξη του δράματός της.

Η δεύτερη πράξη είναι ότι, επί της ουσίας, νομοσχέδιο ενός άρθρου ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Αν καταψηφιστεί πάει να βρει τον Παπανδρέου ο Σαμαράς και τον Παπουτσή ο Δένδιας. 

Η ΔΗΜΑΡ όμως, δεν στηρίζει μεν τα εργασιακά, στηρίζει όμως όχι μόνο όλα τα υπόλοιπα, αλλά και την κυβέρνηση - και την στηρίζει με όλη την έντιμη αριστερή ψυχή της. Τι θα κάνει λοιπόν; Θα ρίξει όσο εξαρτάται από αυτή την κυβέρνηση, εν ονόματι κάποιων εργασιακών δικαιωμάτων, ή θα ρίξει τα εργασιακά δικαιώματα εν ονόματι της κυβέρνησης;

Ως ΔΗΜΑΡ και μάλιστα σε δραματική θέση, λογικό είναι να αναζητά μια τρίτη λύση. Βολική. 

Να κοπεί το σχετικό πακέτο στα δυο και να έρθουν δυο άρθρα στη Βουλή. Ένα για να το καταψηφίσει και ένα για να το ψηφίσει. Και ψηφίζοντας το δεύτερο να εκφράσει και τη στήριξή της στην κυβέρνηση Σαμαρά, ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει και το πρώτο που καταψήφισε. 

Εδώ όπως καταλαβαίνετε το δράμα δίνει τη θέση του στην κωμωδία: Ακόμα και στο κωμειδύλλιο μπορεί να πει κανείς, αν ασχοληθεί σοβαρά με το θεατρικό μέρος της υπόθεσης.

Χρειάζεται οπωσδήποτε τη συνδρομή κάποιων ειδικών στην παρούσα συγκυρία η ΔΗΜΑΡ. Κατά προτίμηση ψυχιάτρων…

“Παίζουν καθυστερήσεις” για μια ακόμη μέρα στην εξουσία!

ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ ! ! ! !

Αυτή η κυβέρνηση των τριών, που τους ενώνει μόνο η οσφυοκαμψία μπροστά στα συμφέροντα όλων των άλλων εκτός του λαού τους, οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος της.

Η ΔΗΜΑΡ της αριστεράς, με χαμηλά λιπαρά και ιδανικό συμπλήρωμα μιας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης, θυμήθηκε ότι είναι αριστερή κάτω από το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής και των ποσοστών της που πέφτουν καθημερινά κάτω από το 3%.

Υποκριτικά, η ΔΗΜΑΡ ζητάει να έρθουν τα νέα μέτρα όλα μαζί (πετσόκομα συντάξεων και μισθών, ελεύθερες απολύσεις, φτωχοποίηση του λαού κτλ) και ξέχωρα τα εργασιακά για να τα καταψηφίσει και να μας αποδείξει την αριστεροσύνη της! Παρεμπιπτόντως τα εργασιακά έχουν ήδη ψηφιστεί με το δεύτερο Μνημόνιο, αλλά αυτό κανείς παπαγάλος δεν πρόκειται να το εξετάσει. Σε διαφορετική περίπτωση, λέει ότι θα καταψηφίσει τα νέα μέτρα.

Αν γίνει αυτό αποδεκτό όμως κι άλλοι βουλευτές ειδικά του ΠΑΣΟΚ, που συναγωνίζεται με την ΔΗΜΑΡ για το ποιος θα ξαναμπεί στην Βουλή (αν μπει κάποιος απ’ τους δύο), θα ζητήσουν να γίνει το αυτονόητο, να “σπάσουν” τα μέτρα σε πολλά νομοσχέδια και να ψηφιστούν ένα-ένα για να χρυσώσουν κι αυτοί το χάπι ότι έκαναν αγώνα κι αυτοί για το καλό του λαού.

Τελικά, το υπουργείο Οικονομικών λέει ότι τα μέτρα θα ψηφιστούν ως ένα άρθρο και η ΔΗΜΑΡ δηλώνει ότι “ιδανικό θα ήταν να μην έρθουν όλα τα μέτρα σε ένα άρθρο” μαλακώνοντας την έως τώρα “σκληρή” (sic!) στάση της… Έχει εκτεθεί όμως τόσο πολύ που αν εντέλει αποφασίσουν τα υπερψηφίσουν τα μέτρα είναι βέβαιο ότι οι διαρροές θα είναι τόσες πολλές, που εκ των πραγμάτων θα διαλυθεί, οδηγώντας την κυβέρνηση σε αδιέξοδο και ίσως κατάρρευση.

Όλα αυτά αφορούν μέτρα που υπάρχει χρόνος ακόμη για παρασκηνιακές συμφωνίες…

Σήμερα, επρόκειτο να γίνει ψηφοφορία στην Βουλή σχετικά με την κατάργηση του ελάχιστου ποσοστού που μπορεί να κατέχει το κράτος στις ΔΕΚΟ. 

Αυτό το νομοσχέδιο η ΔΗΜΑΡ είχε δηλώσει ότι δεν το ψηφίζει, όμως η ημερομηνία της ψηφοφορίας ξαφνικά μετατέθηκε για την Τρίτη γιατί αν γινόταν σήμερα ήταν σίγουρο ότι, εκτός των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, τουλάχιστον 11 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν θα το ψήφιζαν, πράγμα που θα έφερνε στον κυβερνητικό σχηματισμό τεράστια τριβή και μάλιστα εν απουσία του Βενιζέλου που βρίσκεται στις ΗΠΑ.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τα κόμματα της υποτέλειας. Από την μια αν στηρίξουν τα μέτρα κινδυνεύουν σοβαρά να διαλυθούν, από την άλλη αν δεν στηρίξουν τα μέτρα θα οδηγηθούμε σε εκλογές όπου είναι πιθανόν να έχουν την τύχη του Καρατζαφέρη και να εξαφανιστούν για πάντα από τον πολιτικό χάρτη.

Το μόνο που μπορούν είναι να “παίζουν καθυστερήσεις” για να έχουν ακόμη μια μέρα εξουσίας ! ! !

Τραπεζική διακυβέρνηση: Η Νέα Τάξη, το «Μεγάλο Κόλπο» και η «Τελική Λύση»

του Φώτη Αργυρίου

Πριν δυο χρόνια, στην απαρχή της βαθιάς κρίσης, μιλώντας με ένα υψηλόβαθμο στέλεχος Γαλλικής Τράπεζας που δραστηριοποιείται στη χώρα μας, τον ρώτησα το εξής απλό:

«Τώρα που ο κόσμος δυσκολεύεται να υποστηρίξει τα δάνεια του, τι σκέφτεστε να κάνετε; Μήπως αρχίσετε να κάνετε κατασχέσεις ακινήτων που είναι υποθηκευμένα;»

Η απάντηση του ήταν ξεκάθαρη:

«Αν, χωρίς ρευστότητα, οι Τράπεζες προχωρούσαν σε κατασχέσεις ακινήτων θα σήμανε την κατάρρευση της Τραπεζικής αγοράς. Δεν μπορεί μια Τράπεζα να πάρει ακίνητα αν δεν έχει ρευστό. Θα ήταν καταστροφικό και ούτε που το σκεφτόμαστε».

Σήμερα, με την αναχρηματοδότηση των Τραπεζών να προχωρά κανονικά μέσα από τα μνημόνια και τους πολίτες της χώρας να εξαθλιώνονται για να εξασφαλιστεί αυτή, οι Τράπεζες επανακάμπτουν και αποκτούν την πολυπόθητη ρευστότητα.

Μέχρι και πρότινος, οι Τράπεζες παρακαλούσαν τους δανειολήπτες να προσέρχονται στα οικεία καταστήματα για να κάνουν διακανονισμούς καταβάλλοντας μικροποσά, προκειμένου να εμφανίζουν κίνηση οι καρτέλες τους. Και όλοι χαρήκαμε, γιατί θεωρήσαμε ότι γλυτώσαμε τα χειρότερα.

Αμέσως μετά τις εκλογές και τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, οι δανειολήπτες αισθάνθηκαν έναν διαφορετικό άνεμο να φυσά απ την πλευρά των Τραπεζών. Τα τηλεφωνήματα δεν ήταν πλέον από εισπρακτικές εταιρείες μόνο αλλά και από δικηγορικά γραφεία.

Οι δικηγόροι των Τραπεζών εξηγούν στους δανειολήπτες ότι αν δεν ανταποκριθούν στις δανειακές τους συμβατικές υποχρεώσεις, οι Τράπεζες θα αναγκαστούν να καταγγείλουν τις δανειακές συμβάσεις πετυχαίνοντας δικαστικά να κάνουν το συνολικό ποσό ΑΜΕΣΑ ΑΠΑΙΤΗΤΟ !

Πολλοί δανειολήπτες που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους έλαβαν στην πορεία και έγγραφα εξώδικα, με τα οποία ενημερώνονταν από τις Τράπεζες για τον άμεσο κίνδυνο να καταπέσει η δανειακή τους σύμβαση.

Σε όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση μιλάει για την ανάγκη εκταμίευσης της «δόσης» για να σωθεί η χώρα στη ζώνη του ευρώ! Και όπως όλοι γνωρίζουμε, σχεδιάζει μέτρα που θα οδηγήσουν, με μαθηματική ακρίβεια, τους πολίτες σε απόλυτη αδυναμία να υποστηρίξουν τις δανειακές τους συμβάσεις με τις Τράπεζες. Γιατί αν σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών δεν μπορεί..., φανταστείτε τι θα συμβεί μετά την εφαρμογή των νέων μέτρων.

Και ως του θαύματος, ανοίγει η συζήτηση για την κατάργηση του νόμου που απαγορεύει στις Τράπεζες να κατάσχουν την πρώτη και κύρια κατοικία των δανειοληπτών τους!

Οι Τράπεζες επανακάμπτουν αποκτώντας ρευστότητα απ τον ιδρώτα του λαού, γιατί έτσι το σχεδίασαν οι κρατούντες. Και ο υποστηρικτικός τους μηχανισμός των μεγάλων ΜΜΕ, που είτε ανήκουν σε Τραπεζίτες είτε διαπλέκονται με αυτούς εξασφαλίζοντας τη βιωσιμότητα τους με δάνεια, με τον ίδιο τρόπο που διαπλέκονται με την εξουσία εξασφαλίζοντας ασυλία στην μη καταβολή των ασφαλιστικών και φορολογικών εισφορών, όχι απλά δεν μιλά για τις δραματικές εξελίξεις και το «μεγάλο κόλπο» που βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά κάνουν ότι είναι δυνατόν να πείσουν τις μάζες ότι δίχως τη δόση η χώρα θα καταστραφεί.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια, ότι σε θέσεις κλειδιά των κυβερνήσεων σε αυτή την κρίση βρέθηκαν πρόσωπα που προέρχονται από το Τραπεζικό σύστημα. Αυτοί ξέρουν πώς να υλοποιήσουν το «μεγάλο κόλπο» για να φτάσουμε στην «τελική λύση». Οι πολιτικοί μαθαίνουν και εκπαιδεύονται…

Φτάσαμε λοιπόν στο παρά πέντε.

Το προσεχές έτος, θα καταργηθεί η απαγόρευση της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας και θα ξεκινήσει το τσουνάμι της κατάσχεσης περιουσιών που σήμερα αν και επιτρέπονται δεν γίνονται ακόμα για τους λόγους που προανέφερα.

Εύλογα βέβαια αναρωτιέται κανείς :

Και τι θα τα κάνουν οι Τράπεζες τα σπίτια (και όχι μόνο); Σε ποιους θα τα πουλήσουν; Ποιος έχει χρήματα να αγοράσει σπίτι σήμερα; Και πόσο λογικό είναι να πετάξουν οι Τράπεζες στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και χιλιάδες επαγγελματίες (απ τις επιχειρήσεις τους) για να μείνουν όλα αυτά άδεια κι έρημα χωρίς να μπορούν οι Τράπεζες να κερδίσουν ρευστό από αυτά;

Πολύ λογική απορία.

Πριν λίγες μέρες κάποιοι μπορεί να διάβασαν μια είδηση που πέρασε στα ψιλά…

Ο Λάτσης πούλησε την Τράπεζα του (Eurobank) στην Εθνική και αποχώρησε οριστικά απ το Τραπεζικό σύστημα που είναι στις μέρες μας «υψηλού ρίσκου». Και στράφηκε σε επενδύσεις real estate!!!

Σε μια εποχή που δεν κουνιέται φύλλο στην αγορά ακινήτων ο Λάτσης στρέφεται σε αυτήν!
Και τι θα κάνει; Θα κτίζει σπίτια να τα πουλάει στους πολίτες που δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο της πρώτης κατοικίας που ήδη τους βαραίνει;

Μα είναι τρελός αυτός ο Λάτσης;

Το πιο πιθανό λοιπόν, είναι πως ο Λάτσης και άλλοι που ετοιμάζονται να παίξουν δυνατά στο χώρο της αγοράς ακινήτων, ούτε τρελοί είναι ούτε άσχετοι. Μάλλον έξυπνοι είναι και με εξασφαλισμένες πληροφορίες για ότι πρόκειται να συμβεί στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Αφού λοιπόν άνοιξε η συζήτηση για να επιτραπεί η κατάσχεση και της πρώτης κατοικίας και με δεδομένο ότι οι δανειολήπτες θα βρεθούν μετά την εφαρμογή ακόμα πιο σκληρών μέτρων σε ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, οδηγούμαστε στη διαμόρφωση μιας κατάστασης που θα φέρει τις Τράπεζες (πιθανόν και το Δημόσιο έναντι οφειλετών) σε απόλυτα πλεονεκτική θέση.

Κάθε Βορίδης που εμφανίζεται και λέει:
«είμαι υπέρ της κατάσχεσης και της πρώτης κατοικίας», δεν είναι απλά ένας κακός άνθρωπος που δεν λυπάται τους κακόμοιρους μικροϊδιοκτήτες. Είναι ο «λαγός» που τον αμολούν στο ξέφωτο ενός σκοτεινού δάσους για να παίξει συγκεκριμένο παιχνίδι πληρώνοντας το τίμημα που του αναλογεί σε εκείνους που του εξασφάλισαν την πολιτική του ανέλκυση. 

Τον κάθε «Βορίδη» τον έβαλαν στα σπίτια μας και τον μετέτρεψαν από φιλοχουντικό κατακάθι σε μορφή της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου, οι καναλάρχες που όπως περιέγραψα πιο πάνω διατηρούν αρρήκτους δεσμούς με το Τραπεζικό κατεστημένο της χώρας.

Αύριο, η υποτιθέμενη «εθνοσωτήριος κυβέρνηση» θα βγει μπροστά και θα αναγγείλει μέτρα προστασίας των δανειοληπτών που κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο, επειδή η κακιά Τρόικα θα έχει πετύχει την κατάργηση του νόμου για την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Και θα νομοθετήσουν ένα σύστημα «εγγύησης» της πρώτης κατοικίας στο οποίο θα λαμβάνουν μέρος οι φιλεύσπλαχνες Τράπεζες με κάποιες ακόμα πιο φιλεύσπλαχνες μεγάλες (κι όταν λέω «μεγάλες» εννοώ ΜΕΓΑΛΕΣ!!!) Εταιρείες Real Estate!

Οι Τράπεζες θα καταγγέλλουν τις δανειακές συμβάσεις και θα κάνουν όλο το ανατοκισμένο ποσό άμεσα απαιτητό. Στη συνέχεια και εφόσον θα υπάρχει αδυναμία καταβολής του από τους δανειολήπτες θα τους καλούν για να τους προτείνουν την κατά το νόμο… εναλλακτική λύση για να μην βρεθούν στο δρόμο.

Εκεί θα εμφανίζεται η Εταιρεία (του Λάτση επί παραδείγματι) και θα παριστάνει τον «εγγυητή» του ποσού που απαιτεί η Τράπεζα, έναντι μηνιαίου μισθώματος που θα συμφωνείται για να παραμένει ο δανειολήπτης στο σπίτι του με την ψευδαίσθηση ότι κάποτε μπορεί να επανακτήσει τον τίτλο του υποθηκευμένου του ακινήτου.

Οι τράπεζες (τους) θα εξασφαλίζουν εγγυήσεις για το ποσό και οι εταιρείες αυτές θα κονομάνε τρελά, κατέχοντας στο χαρτοφυλάκιο τους χιλιάδες τίτλους ακινήτων που κάποτε ανήκαν στους απλούς μεροκαματιάρηδες πολίτες.

Το ίδιο ακριβώς μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί (και θα εφαρμοστεί) για υποχρεώσεις έναντι της Εφορίας, των Ασφαλιστικών Ταμείων κ.α.

Οι πιο αδύναμοι, που θα αθετούν τους όρους της «εγγύησης» που παρέχει η Εταιρεία, θα πετιούνται στο δρόμο ή στην καλύτερη περίπτωση θα υπογράφουν τη δέσμευση του λογαριασμού μισθοδοσίας ή και θα αναγκάζονται να παραχωρήσουν κάποιο χωραφάκι ή οικόπεδο που έχουν κληρονομήσει στο χωριό απ τους γονείς τους.

Στη Νέα Τάξη πραγμάτων, που ευαγγελίζονται οι θιασώτες της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», η ιδιοκτησία θα είναι προνόμιο λίγων και εκλεκτών και η οριακή επιβίωση καθημερινός Γολγοθάς των πολλών και αδύναμων.

Μιλάμε για τον απόλυτο έλεγχο των μαζών, που εξαθλιωμένες θα άγονται και θα φέρονται από κυβερνήσεις που θα φροντίζουν για την «δημοκρατική ομαλότητα» και θα επαίρονται για τις δικλείδες ασφαλείας που βάζουν για να έχουμε ένα πιάτο φαγητό, στοιχειώδη παιδεία (επικίνδυνο πράγμα η παιδεία ενός λαού για εκείνους που θέλουν να τον ελέγχουν) και στοιχειώδη δημόσια υγεία.

Αν όλα τα παραπάνω φαντάζουν ως «σενάρια επιστημονικής φαντασίας», τότε σίγουρα το σύστημα έχει πετύχει τους σκοπούς του και οι ελπίδες να αντιδράσουμε ως κοινωνία είναι απειροελάχιστες.

Νομίζω ότι οι διαφαινόμενες εξελίξεις, δίνουν μια απάντηση στην πρεμούρα των κρατούντων να πείσει την κοινή γνώμη ότι η παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη είναι πρωτεύον Εθνικός στόχος.

Και μη χειρότερα…

Το non paper ταφόπλακα του Σόιμπλε, που παραδίδει τη διοίκηση του κράτους.

Ειδικός λογαριασμός, το οποίο θα ελέγχεται απο το εξωτερικό και θα είναι για την αυτόματη αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, φαίνεται πως πρότεινε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών με non paper που απέστειλλε στην ελληνική κυβέρνηση.

Το non paper του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών που στάλθηκε στην ελληνική κυβέρνηση και στο οποίο θέτουν ως προαπαιτούμενο τον διορισμό ξένου επιτρόπου & εστιάζει σε έξι σημεία-όρους, προκειμένου να εκταμιευθεί η κρίσιμη δόση των 31,5 δισ. ευρώ.

Το Βερολίνο ζητά από την Αθήνα μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική με εκούσιες αυτοδεσμεύσεις όπου τυχόν παρεκκλίσεις από τους στόχους του προγράμματος θα εξισορροπούνται με εσωτερικές προσαρμογές ενώ τα βασικά σημεία είναι :

Κλειστός λογαριασμός με εξωτερική διαχείριση : 

Ο κλειστός λογαριασμός που εγκρίθηκε από το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου ενισχύεται ώστε να εξασφαλίσει πως οι πόροι του προγράμματος θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του χρέους, και θα εξασφαλιστεί με την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς διαχείρισης (για παράδειγμα από την ΕΚΤ). 

Το χρέος θα εξυπηρετείται κατευθείαν από αυτόν τον λογαριασμό, ο EFSF και το ΔΝΤ θα εκταμιεύουν μετά από την εκτέλεση των συμφωνηθέντων μεταρρυθμίσεων κατευθείαν από τον λογαριασμό και η ελληνική συνεισφορά στην εξυπηρέτηση του χρέους που ορίζεται από το Μνημόνιο θα καταβάλλεται επίσης σε αυτόν τον λογαριασμό.

Διάθεση των εσόδων : 

Μια διαθέσιμη πηγή εσόδων (όπως για παράδειγμα μέρος των εσόδων του ΦΠΑ) στο συνολικό ποσό, του αιτούμενου από την Ελλάδα, πρωτογενούς πλεονάσματος μπορεί να μεταφέρεται ανά μήνα στον λογαριασμό (ως ελληνική συμμετοχή στην εξυπηρέτηση του χρέους). 

Το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα προσδιοριστεί από το Μνημόνιο. Ο Λογαριασμός και η τροφοδοσία του από τα έσοδα εξασφαλίζουν το πρωτογενές πλεόνασμα και συνεπώς θα εξισορροπηθεί από τη μείωση στις πρωτογενείς δαπάνες ή την αύξηση των πρωτογενών εσόδων. Εφόσον κατά τη διάρκεια του προγράμματος εμφανιστούν επιπλέον κενά στον προϋπολογισμό, η Ελλάδα θα τα καλύψει με τα δικά της μέσα.

Αυτόματες περικοπές δαπανών : 

Η Ελλάδα εγκαθιδρύει έναν απλό κανόνα για τις δημόσιες δαπάνες. Με τη συμφωνία της τρόικας, τα ταμειακά ελλείμματα (παρεκκλίσεις από τον προϋπολογισμό) οδηγούν αυτόματα σε περικοπές δαπανών οι οποίες κατανέμονται εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών (ανάλογα με το μερίδιό τους στον προϋπολογισμό).

Εξωτερική εποπτεία του δημόσιου δανεισμού : 

Μπορεί να ζητηθεί από έναν εξωτερικό οργανισμό όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει οποιαδήποτε μορφή επιπλέον δανεισμού (παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη).

Συμπληρωματική εξωτερική βοήθεια : 

Πιο έντονη, υποχρεωτική επιστράτευση εξωτερικής τεχνικής βοήθειας ώστε, μεταξύ άλλων, να βελτιωθεί η διοικητική δομή, συμπεριλαμβανομένων των τομέων της συλλογής φόρων, μείωσης της διαφθοράς, επεξεργασίας στατιστικών στοιχείων, στρατηγικών για την τόνωση της ανάπτυξης, αξιοποίηση των πόρων των Διαρθρωτικών Ταμείων, των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης έτσι ώστε να υποβοηθηθεί περαιτέρω η εκτέλεση του προγράμματος.

Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα ενισχυθεί το έργο της Task Force έτσι ώστε οι αρμοδιότητές της να περιλαμβάνουν : 

1. Προσδιορισμός θέσεων-κλειδιά στην ελληνική κρατική μηχανή για την κατάλληλη εκτέλεση και εποπτεία των προγραμμάτων προσαρμογής, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις χρηματοπιστωτικές ροές (δαπάνες και έσοδα) και διορισμός Ευρωπαίων ή Ελλήνων κρατικών λειτουργών (οι οποίοι θα απολαμβάνουν το ίδιο στάτους με τους ευρωπαίους ειδικούς, ώστε να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία) σ’ αυτές τις θέσεις-κλειδιά που αφορούν τη συμμόρφωση με το πρόγραμμα της τρόικα, αντικαθιστώντας τους έλληνες υπευθύνους. 

2. Συντονισμός στην υλοποίηση της τεχνικής βοήθειας από τους διαφορετικούς παίκτες: την υπάρχουσα διμερή βοήθεια, αλλά και τους νέους φορείς που θα συμμετάσχουν όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ο ΟΟΣΑ κλπ. των οποίων οι παρεμβάσεις είναι ευπρόσδεκτες.

Μέτρα για την τόνωση της ανάπτυξης : 

Για να βελτιωθεί η αποδοχή του προγράμματος από τους Έλληνες, αυτά τα μέτρα ελέγχου και ενίσχυσης πρέπει να συμπληρωθούν από αναπτυξιακά μέτρα και μέτρα ενίσχυσης της απασχόλησης. 

Ο καθοριστικός παράγοντας για επενδύσεις και ανάπτυξη είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης. Βραχυπρόθεσμα, οι προοπτικές για την ανάπτυξη και την απασχόληση μπορούν να ενισχυθούν από την απελευθέρωση πόρων των διαρθρωτικών Ταμείων για τα 181 προγράμματα υψηλής προτεραιότητας. Το σχέδιο για μια δημόσια Τράπεζα Επενδύσεων, το οποίο τελεί υπό επεξεργασία, μπορεί επίσης να επισπευσθεί για να υποστηριχθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα έργα υποδομής.

Πολιτικό θρίλερ στην Αθήνα με φόντο τις αμερικανικές εκλογές. Γιατί ο Σαμαράς φοβάται τη πτώση της κυβέρνησής του.

Ένα πολιτικό θρίλερ βρίσκεται σε εξέλιξη, με επίκεντρο την Αθήνα και συγκεκριμένα την επιβίωση της κυβέρνησης Σαμαρά. 

Ο Έλληνας πρωθυπουργός τις τελευταίες ώρες στέλνει διαρκώς μηνύματα τόσο στην Άνγκελα Μέρκελ, όσο και στον Φρανσουά Ολάντ με τα οποία τους ζητεί να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ώστε να εκταμιευθεί η δόση των 31 δις πριν τις αμερικανικές εκλογές. 

Το Μέγαρο Μαξίμου έχει γίνει αποδέκτης της δυσφορίας των Αμερικανών οι οποίοι δεν είδαν με καλό μάτι το ταξίδι της Μέρκελ στην Αθήνα καθώς και την μεταστροφή της Γερμανίδας Καγκελαρίου υπέρ της Ελλάδας. Η αίσθηση που υπάρχει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού είναι ότι ο Σαμαράς έδωσε στους Γερμανούς, πολύ περισσότερα απ΄ όσα επιβάλλουν οι συσχετισμοί δυνάμεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία.

Για την ακρίβεια οι γερμανικές πολυεθνικές εμφανίζονται να έχουν επιλεγεί για την μερίδα του λέοντος των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, κάτι που έχει θορυβήσει τους Αμερικανούς, οι οποίοι είναι γνωστό ότι αποκάλυψαν το σκάνδαλο των δωροδoκιών της Siemens παγκοσμίως.

Τόσο η Μέρκελ όσο και ο Αντώνης Σαμαράς τρομάζουν στην ιδέα επικράτησης του Μίτ Ρόμνευ καθώς η μάχη των αμερικανικών εκλογών προμηνύεται αμφίρροπη.

Να σημειώσουμε οτι ο Ρόμνευ υπήρξε συμφοιτητής και συγκάτοικος του Μπένζαμιν Νετανιάρχου. Αμφότεροι εμφανίζονται πολύ πιο επιθετικοί απέναντι στο Ιράν και τη Συρία, κάτι που προβληματίζει τους Ευρωπαίους.

Οι Ισραηλινοί, από την άλλη, μεταδίδουν στους Αμερικανούς μια εικόνα που θέλει την ελληνική κυβέρνηση, έρμαιο των παραδοσιακών συμφερόντων της διαπλοκής που κυριαρχούν δεκαετίες τώρα στο εσωτερικό της χώρας.

Ισραηλινοί επιχειρηματίες που εμφανίζονται πρόθυμοι να επενδύσουν στην Ελλάδα συναντούν μπροστά τους τα ίδια πρόσωπα και συμφέροντα που δεκαετίες τώρα λυμαίνονται τη χώρα.

Η αντίδραση των Αμερικανών στην αδιαφορία της ελληνικής κυβέρνησης να συγκρουσθεί με την εγχώρια διαπλοκή - η οποία προωθεί κατ΄εξοχήν γερμανικά συμφέροντα - είναι αυτή που κάνει τον Αντώνη Σαμαρά να ανησυχεί ιδιαίτερα για το αν θα κατορθώσει να περάσει το νέο Μνημόνιο από τη Βουλή, χωρίς να πέσει η κυβέρνηση των 3.

Ο Σαμαράς βρίσκεται στην blacklist των Αμερικανών και για το λόγο ότι δεν πάτησε ακόμη το πόδι του στην Αμερική- το πρόβλημα του ματιού δεν επιτρέπει υπερατλαντικές πτήσεις. 

Σε αντιστάθμισμα έχει ζητήσει από τον υπουργό Εξωτερικών Δημ. Αβραμόπουλο, ο οποίος διατηρεί άριστη σχέση τόσο με τον Λευκό Οίκο όσο και με το Τελ Αβίβ, να καθησυχάσει Αμερικανούς και Ισραηλινούς και να τους μεταφέρει την πρόθεση του πρωθυπουργού για δίκαιη μοιρασιά των ελληνικών φιλέτων σε ενέργεια, ορυκτό πλούτο, ακίνητα κλπ...

Μόνο που οι Αμερικανοί δεν δείχνουν να πείθονται και μέσα από συγκεκριμένους διαύλους υπενθυμίζουν στο Μέγαρο Μαξίμου και ειδικά στον πρωθυπουργό, την τύχη του προκατόχου του στην ηγεσία της ΝΔ όταν κοντραρίστηκε μαζί τους στο σχέδιο Ανάν.

Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα με τον Σαμαρά να θέτει θέμα πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησής του και να πιέζει για έκτακτο Eurogroup και γρήγορη εκταμίευση της δόσης-πριν τις αμερικανικές εκλογές.

Σ΄αυτή την πίεση αντιδρούν οι Αμερικανοί οι οποίοι δείχνουν να έχουν και τον Σόιμπλε με το μέρος τους, ο οποίος επιθυμεί, στην καλύτερη περίπτωση, να μας δοθεί η δόση των 31 δις καθώς και τα 5 δις του Ιουνίου με το μαρτύριο της σταγόνας - κάτι που θα έστελνε για βρούβες την συγκυβέρνηση Σαμαρά.

Έτσι έχουν τα πράγματα κι αν δείτε ότι δεν έχουμε πάρει τα λεφτά ως τις αμερικανικές εκλογές, ετοιμαστείτε για έναν εκρηκτικό χειμώνα που θα μας μείνει αλησμόνητος…

Άρθρο βόμβα : «το ΔΝΤ δεν έχει φράγκο»

Η Ελληνική Κυβέρνηση έσπευσε να καταγγείλει τους Ομογενείς με τα 600 δις ομόλογα, όταν οι δανειστές μας επί 2 χρόνια μας δίνουν…αέρα κοπανιστό.

Για μια ακόμη φορά οι πολιτικοί μας ταγοί παίζουν άσχημο παιχνίδι στις πλάτες του λαού. Κρύβουν την αλήθεια από τον κόσμο και συνεχίζουν να συνομιλούν με την τρόικα-φούσκα, υποκύπτοντας στις εξωφρενικές απαιτήσεις της. 

Το παιχνίδι είναι σικέ και προδιαγράφει την καταστροφή της χώρας. 

Η ελληνική κυβέρνηση σέρνεται πίσω από τις εκβιαστικές απαιτήσεις των τροϊκανών, οι οποίες διαλύουν την κοινωνία και τη χώρα. Το έγκλημα έγκειται στο ότι οι συνομιλίες διεξάγονται με το ΔΝΤ και τον σκληρό εκπρόσωπό του Τόμσεν, την ώρα που το ΔΝΤ είναι χωρίς φράγκο! 

Είναι ένας χρεωκοπημένος οργανισμός ο οποίος πήρε παράταση ζωής από την ημέρα που ο Γ. Παπανδρέου έμπασε το Ταμείο στο μηχανισμό στήριξης της Ελλάδος! Η κίνηση Παπανδρέου να αναγορεύσει σε σωτήρα της χώρας μας ένα…μαγαζάκι λίγο πριν αυτό βάλει λουκέτο, πρόσφερε παράταση ζωής στο ΔΝΤ, όχι όμως και στην Ελλάδα. 

Η αλήθεια είναι ότι το ΔΝΤ δεν μπορεί να διασωθεί από την δική του χρεωκοπία, παρά το όποιο…οξυγόνο του παρέχει η μικρή χώρα μας. Έτσι, σήμερα το Διεθνές Ταμείο, πρακτικά είναι ένας ημιθανής οργανισμός και αυτό η ελληνική κυβέρνηση ενώ το γνωρίζει, το αποκρύπτει παντελώς από τον λαό. 

Το ΔΝΤ, δεν έχει φράγκο και επειδή από την δόση των 31,5 δισεκατομμυρίων ευρώ που πρέπει να δοθεί στην Ελλάδα, θα κληθεί να καταβάλει τα 10 δις όπως ορίζει η συμφωνία, χρήματα τα οποία δεν έχει, έχει αναλάβει για λογαριασμό του ρόλο, ο σκληρός Τόμσεν! Ναι, ο κ. Τόμσεν εμφανίζεται ολοένα πιο απαιτητικός, αδιάλλακτος, παίζοντας συγκεκριμένο παιχνίδι-μπλόφα: θέλει να κερδίσει χρόνο για το Διεθνές Ταμείο αλλά και για την Αμερική. Ας θυμηθούμε τι έχει πει ο Ομπάμα: «Η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ μέχρι τις αμερικάνικες εκλογές». 

Παράλληλα, ο κ. Τόμσεν ζητεί διαρκώς και εκβιαστικά, νέα απίστευτα μέτρα, όχι μόνο για να αρπάξει ό,τι μπορεί περισσότερο αλλά και για να βρει μια αφορμή να τα.. σπάσει μια ώρα αρχύτερα και να την.. «κάνει» από τον μηχανισμό στήριξης της Ελλάδος. Απλά τραβάει τον χρόνο προς τις αμερικάνικες εκλογές, για να βγει Πρόεδρος των ΗΠΑ, να συρθεί η χώρα μας πίσω από τους νέους παραλογισμούς του και να πάει σιγά-σιγά η …βαλίτσα μέχρι τέλος Νοεμβρίου.

Η Ελλάδα, μέσω αυτής της τακτικής, είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να πάρει τη δόση των 31,5 δις ευρώ, ενώ είναι αμφίβολο εάν θα την πάρει, ακόμη και στις αρχές Δεκεμβρίου. 

Ήδη ο κ. Στουρνάρας, δήλωσε ότι «εάν δεν πάρουμε την δόση, θα πεθάνουμε από ασφυξία»! 

 Η χώρα επί τόσους μήνες ζει με τα δικά της αποθέματα. 

Οι τροϊκανοί με απειλές και εκβιασμούς, στοχεύουν να πάρουν τα πάντα από την Ελλάδα, και όλα αυτά χωρίς να έχουν φράγκο, προσφέροντας… αέρα κοπανιστό! Υποτίθεται ότι θα δώσουν στη χώρα μας 31,5 δις ευρώ, τα οποία τελικά δεν θα δοθούν μονομιάς, όπως διαβεβαιώνουν -και πάλι ψευδώς- οι πολιτικοί μας, αλλά με το σταγονόμετρο, για να επιστραφούν άμεσα, με το γνωστό τρόπο, στους ίδιους τους δανειστές!

Πριν από 15 μέρες είχαν κάνει την εμφάνισή τους οι ομογενείς της END που δήλωναν ότι θα εξαγοράσουν το χρέος της χώρας με 600 δις δολάρια, κατατεθειμένα σε ομόλογα σε Τράπεζα του Καναδά. Το υπουργείο Οικονομικών και η Τράπεζα της Ελλάδος δακτυλόδειξε τους συγκεκριμένους ως απατεώνες που υπόσχονταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Επί τρία χρόνια όμως, αέρα κοπανιστό μάς πουλάνε με τα δήθεν δάνειά τους οι της τρόικας και του ΔΝΤ. 

Και ενώ το πολιτικό σύστημα και η σημερινή κυβέρνηση, γνωρίζει σε ποια λαμόγια έχει μπλέξει τον ελληνικό λαό, συνεχίζει να τον εμπαίζει και να μην λέει την αλήθεια. Κρύβει από τους Έλληνες πολίτες ότι το ΔΝΤ είναι μια χρεωκοπημένη περίπτωση που δεν έχει φράγκο στα ταμεία του και δεν δίνει χρήμα για την διάσωση της χώρας!

Ο οικονομολόγος Γιώργος Αδαλής έχει ήδη αποκαλύψει τον ρόλο των δανειστών της Ελλάδος: «Από τα 120 δις ευρώ που υποτίθεται πήραμε και αυτά που παίρνουμε, δεν είναι χρήματα πραγματικά, δεν υπάρχουν πουθενά. Και το λέω ευθαρσώς. Όταν υπάρχει μια δανειοδότηση-μαμούθ, υπάρχουν κάποια κεφάλαια που είτε λέγονται δυνατά κεφάλαια είτε λέγονται ισχνά κι αναιμικά. Διότι αυτός που θα σου δώσει 120 δις, επί της ουσίας έχει κάποια κεφάλαια αλλά υπολογίζει από κάποια άλλα που λιμνάζουν και τις αποδόσεις τους. 

Για την περίπτωση της Ελλάδας δεν υπήρξε ούτε ένα ευρώ πραγματικό χρήμα που να βρισκόταν κατατεθειμένο σε έναν λογαριασμό Τράπεζας, αλλά όλα ήταν λογιστικές αλχημείες ποσών που δεν υπήρχαν αλλά τα εμφανίζανε να υπάρχουν σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους. 

Αυτοί δηλαδή παίρνανε «αέρα» και το εμφανίζανε σε συγκεκριμένες στιγμές ως χρήμα! 

Και αυτό τον «αέρα» έπρεπε κάποιος να πάει να τον πληρώσει. Ποιος θα τον πλήρωνε; Ο κρατικός προϋπολογισμός της Ελλάδας. Πληρώνουμε για χρήματα που δεν έχουμε πάρει ποτέ. Για αέρα κοπανιστό»!

ΚΑΖΑΚΗΣ: «ΠΛΑΣΤΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΤΟΥ ΔΝΤ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ»

Ο οικονομολόγος κ. Καζάκης επισημαίνει για την μπλόφα του ΔΝΤ: «Το ΔΝΤ δεν έχει τίποτε δικό του εκτός από αποθεματικά χρυσού, τα οποία τα έχει αντιστοιχίσει σε SDR, σε ειδικά τραβηχτικά δικαιώματα. Δηλαδή είναι πλαστό το χρήμα, δεν υπάρχει»!

ΤΟΜΠΡΑΣ: «ΤΟ ΔΝΤ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΟ»

Ο οικονομολόγος κ. Τόμπρας, είπε για το ΔΝΤ: «Το ΔΝΤ ήταν ήδη χρεωκοπημένο πριν μπει στον μηχανισμό στήριξης της Ελλάδος. Δεν έχει χρήματα. Δανείζεται και δανείζει. Ο Παπανδρέου του πρόσφερε βοήθεια όταν το έβαλε στην τρόικα».

Με αυτή την πολιτική απάτη θέλουν οι πολιτικοί μας ταγοί για να σώσουν την Ελλάδα;

Οι οικονομολόγοι και αναλυτές μίλησαν, εμείς όμως οι αδαείς ρωτάμε: σε τι διαφέρει το ΔΝΤ από τους ομογενείς της END; 

Αέρα κοπανιστό μας δίνει το ΔΝΤ και παίρνει πίσω χρήματα του ελληνικού λαού. Χρεόγραφα, συναλλαγματικές 600 δις δολαρίων είχαν στα χέρια τους, οι ομογενείς της END! 

Οι πολιτικοί μας ταγοί όμως προτίμησαν το ΔΝΤ, τον μακρύ βραχίονα της Αμερικής, ώστε να βάλουν χέρι στην χώρα μας και να αρπάξουν τον πλούτο της, παραμυθιάζοντας τον λαό ότι θα μας σώσουν.  

“Τσίπρα έλα να παραιτηθούμε για να πάμε σε εκλογές”

Επιτέλους μια ριζοσπαστική κίνηση Καμμένου που σκοπό έχει να ανατρέψει την παρούσα κυβέρνηση. 

Ο Καμμένος δήλωσε: “ Καλώ τον Τσίπρα να παραιτηθούμε οι βουλευτές ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΣΥΡΙΖΑ για να πάμε σε εκλογές… ”

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πρόταση θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολύ καιρό. 

Μάλιστα ο Σύριζα αν πραγματικά ήθελε να ανατρέψει την χούντα των τοκογλύφων τότε θα έπρεπε να είχε καταθέσει πρόταση μομφής ή ακόμα καλύτερα να είχε υπερασπιστεί την μήνυση για εσχάτη προδοσία. 

Αλλά…έτσι είναι… όταν είσαι μπουκωμένος με ευρωπαϊκό χρήμα και με δάνεια των εγχώριων τραπεζιτών, είναι δύσκολο να βάλεις το μαχαίρι στο κόκκαλο. Τα ίδια ισχύουν και για το ανύπαρκτο πλέον μαγαζάκι του ΚΚΕ.

Άσχετα με το πόσο πιστεύει την πρόταση ο Καμμένος (είναι τρελός και θα το κάνει) ήρθε η ώρα να φανεί τι ρόλο έχει στην παρούσα πολιτική κατάσταση, ο Αλέξης Τσίπρας. Αν για ακόμη μια φορά βάλει την ουρά στα σκέλια και αγνοήσει την πρόταση των ΑΝ.ΕΛΛ ,τότε πλέον κανένας Έλληνας πολίτης δεν θα πρέπει τρέφει αυταπάτες, οτι ο Α.Τσίπρας έχει την διάθεση να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σύστημα. 

Άλλωστε - και αυτό ισχύει και για τους ΑΝ.ΕΛΛ.- δεν μπορείς να λες θα συγκρουστούμε με τους τραπεζίτες και να θες να παραμείνεις στο Ευρώ γιατί είναι “κεκτημένο”. Δεν μπορείς, καλέ μου Αλέξη, να λες ότι εμείς απλά θα επαναδιαπραγματευτούμε επιθετικά, διότι ο Σόϊμπλε σε έχει γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων του. 

Γι’ αυτό και άλλωστε μας προετοιμάζει ο Τσίπρας, σε κάθε ομιλία του…
“Δεν θα είναι εύκολα, δεν τρώμε με χρυσά κουτάλια αλλά σίγουρα δεν θα έχουμε ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ”.

Προσέξτε… Νέα μνημόνια… Τι σημαίνει αυτό;

Ότι πολύ απλά δεν θα έχουμε νέα μέτρα λιτότητας. Όχι όμως ότι θα καταργήσουμε όλους τους νόμους του μνημονίου από το 2010 και μετά, απλά θα σταματήσουμε εδώ με τα μέτρα. 

Αλήθεια και πως θα φέρετε ανάπτυξη κ.Τσίπρα χωρίς να αυξήσετε το λαϊκό εισόδημα; Χωρίς να μειώσετε την φορολογία; Χωρίς να σταματήσει η αιμορραγία των τόκων όταν μόνο το 2011 δώσαμε 17 δις ευρώ;

Όλα αυτά λοιπόν πρέπει να τα λάβουμε υπόψιν. Την πρόταση Καμμένου δεν θα αποδεχτεί φυσικά ο Τσίπρας διότι δεν έχει σκοπό να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά να την αφήσει να πέσει, όταν και αν πέσει. Μέχρι τότε όμως κ.Τσίπρα πόσοι ακόμα Έλληνες θα έχουν αυτοκτονήσει; Πόσα λουκέτα σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα μπούν; Κατά πόσο θα έχουν αυξηθεί οι άστεγοι;

Αν και τα 2 πολιτικά κόμματα θέλουν να αλλάξουν κάτι στην Πατρίδα τότε πρέπει να απαιτήσουν ή όταν γίνουν κυβέρνηση (όπως ο Σύριζα σύντομα) να εφαρμόσουν τα εξής:

α) Προκύρηξη εκλογών για νέο σύνταγμα (συντακτική εθνοσυνέλευση).

Έτσι ώστε ο λαός να διαμορφώσει ένα νέο σύνταγμα που είναι από τον Λαό για τον λαό και δίνει την δυνατότητα στους πολίτες να ορίζουν εκείνοι το μέλλον τους, είναι εκείνοι κυρίαρχοι για την ζωή τους, και παίρνουν εκείνοι την κάθε απόφαση που αφορά την πατρίδα τους (δημοψηφίσματα λαϊκές συνελεύσεις κτλ).

β) Προτετοιμασία για μετάβαση της Ελλάδος σε εθνικό νόμισμα.

Η έκδοση νομίσματος συνιστά πράξη εθνικής κυριαρχίας και αποτελεί θεμελιώδες προνόμιο ενός κράτους που είναι ελεύθερο και ανεξάρτητο. Μόνο έτσι μπορείς να ελέγξεις την οικονομία σου. 

Το ευρώ το θέλουν οι τραπεζίτες για να βγάζουν τεράστια κεφάλαια στο εξωτερικό καθώς δεν υπάρχει έλεγχος ροής κεφαλαίου. Το €υρώ μπαίνει στην οικονομία μας ως ΧΡΕΟΣ (και μάλιστα έντοκα).

Πρώτα δημιουργείται και μετά δανείζεται σε εμπορικές τράπεζες με 1 τοις εκατό, κατόπιν, μέσω της αγοράς ομολόγων, οι εμπορικές τράπεζες το δανείζουν με 4, 5 ή και 6 τοις εκατό.

γ) Κρατικοποίηση των μεγάλων τραπεζών και διαγραφή χρεών των νοικοκυριών. Τι να κάνουμε… ας χάσουν και οι τραπεζίτες.

Αυτά για αρχή κ.Καμμένο και κ.Τσίπρα…

Οικονομικές και γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στην ανατολική Μεσόγειο

Η Αραβική Ανοιξη, η εντεινόμενη κρίση στη Μέση Ανατολή, οι οξύτατοι ενεργειακοί ανταγωνισμοί και οι οικονομικοί υπολογισμοί μεταβάλλουν άρδην το οικονομικοπολιτικό σκηνικό στην ανατολική Μεσόγειο, γεγονός που επηρεάζει και την Ελλάδα, η οποία προσπαθεί να ορθοποδήσει μεσούσης της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη.

Η κρίση στις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας, που κλιμακώθηκε μετά το επεισόδιο με το πλοίο «Μαβί Μαρμαρά», ευνοεί την Ελλάδα και την Κύπρο, που έχουν συνάψει στενότερες σχέσεις με το Ισραήλ. 

Η Κύπρος έχει προχωρήσει σε στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, καθώς οι δύο χώρες έχουν κοινά οικονομικά (ενεργειακά) και πολιτικά συμφέροντα στη γεωγραφική τους περιοχή. Η Κύπρος έχει κηρύξει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της και έχουν αρχίσει οι ενέργειες για την άντληση των ενεργειακών αποθεμάτων που διαθέτει ο υποθαλάσσιος χώρος στα χωρικά ύδατα της Κύπρου. 

Η Ελλάδα έχει τελευταία διευρύνει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, ενδυναμώνοντας τη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών.

Η Τουρκία ανησυχεί για τις στρατηγικές συμμαχίες που έχουν διαμορφωθεί και διαμορφώνονται στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Η ίδια επιδιώκει να έχει μερίδιο στα οφέλη από την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και θεωρεί επικίνδυνη την κρίση στη γειτονική Συρία, διότι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για τη δημιουργία ανεξάρτητου κουρδικού κράτους μέσα στην τουρκική επικράτεια, διαμελίζοντας το τουρκικό κράτος και επιφέροντας τεράστιο πλήγμα στην οικονομία και στην κοινωνία του.

Η Τουρκία αναδεικνύεται σε ισχυρό οικονομικό και πολιτικό παίκτη στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Υπερκαυκασίας, και ανήκοντας στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη (G20), αποτελεί πόλο έλξης ξένων κεφαλαίων και άμεσων ξένων επενδύσεων. Το ισλαμικό κεφάλαιο εισρέει ζεστό και άφθονο στη γειτονική χώρα, αποτελώντας πηγή πλούτου και συσσώρευσης κεφαλαίου για τη νέα, δυναμική ισλαμική οικονομική τάξη. 

Οι Τούρκοι προσπαθούν να διατηρήσουν την οικονομική τους ανάπτυξη έχοντας θέσει ως στόχο ρυθμό ανάπτυξης 4% για το 2012. Οι πιθανότητες επίτευξής του κρίνονται περιορισμένες, αφού και η Τουρκία επηρεάζεται από τη διεθνή οικονομική κρίση. Μια ανάφλεξη στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής θα είχε δυσάρεστες συνέπειες για την οικονομία της.

Η Ρωσία έχει σαφώς μεγάλα συμφέροντα στην εν λόγω περιοχή και διαθέτει την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ισχύ για να τα υπερασπιστεί. Η ρωσική ηγεσία υπό την καθοδήγηση του Βλαντιμίρ Πούτιν έχει αποκρυσταλλωμένους στρατηγικούς σχεδιασμούς και η Ευρώπη εξαρτάται σε έντονο βαθμό ενεργειακά από τη Ρωσία. Η κρίση στη Συρία επηρεάζει τη Ρωσία, η οποία στηρίζει τη χώρα ποικιλοτρόπως, λόγω αμοιβαίων συμφερόντων. 

Ισραήλ, Ρωσία, Τουρκία και Ιράν έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα στη Συρία και οι εξελίξεις στη χώρα αυτή τις αφορούν άμεσα, για οικονομικούς, πολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους. 

Βέβαια και οι ΗΠΑ διαδραματίζουν σημαντικότατο ρόλο στη Μέση Ανατολή, λόγω των τεράστιων πολιτικών και οικονομικών διασυνδέσεων που έχουν με το Ισραήλ και άλλες φιλικά διακείμενες προς τις ΗΠΑ χώρες στην ευρύτερη περιοχή, όπως π.χ. η Τουρκία.

Η διεθνής σκακιέρα έχει στηθεί. Οι συσχετισμοί δυνάμεων μεταβάλλονται ταχύτατα, οι συμμαχίες αλλάζουν, στερεότυπα καταρρέουν. 

Η περίοδος που διανύουμε είναι μεταβατική και καθοριστική για το μέλλον τόσο της Μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου όσο και της Ελλάδας ειδικότερα, η οποία βρίσκεται στη μέση μιας οικονομικής και γεωστρατηγικής – γεωπολιτικής καταιγίδας, στην οποία θα αντέξουν όσα κράτη έχουν μεγάλα αποθέματα ισχύος καθώς και ικανές και αποφασιστικές ηγεσίες που εμπνέουν όραμα στους πολίτες τους.

Ας τελειώνουν τα ψέματα – Να μην υποτιμά κανείς τον ελληνικό λαό

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Λίγους μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές και ήδη τα αποτελέσματά τους έχουν ξεπεραστεί από τις εσωτερικές αλλά και τις διεθνείς εξελίξεις. 

Η τροϊκανή τριμερής συγκυβέρνηση φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις να συγκεντρώνει αθροιστικά λιγότερη αποδοχή από τον Ιούνιο, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση προηγείται σε ποσοστά. 

Παράλληλα, οι μεγάλες κινητοποιήσεις στην Θεσσαλονίκη για την ΔΕΘ και τα μαζικά συλλαλητήρια σε όλες τις Γενικές Απεργίες καταγράφουν μια πιο μαχητική διάθεση του κόσμου απέναντι στις επιλογές του αργού θανάτου για όλους, που μας επιβάλλονται. Η πλειοψηφία των πολιτών έχει καταλάβει αυτό που και οι ίδιοι οι ευρωκράτες ομολογούν κατά καιρούς με δηλώσεις τους ότι, δηλαδή, τα μέχρι τώρα «μέτρα» και όσα πρόκειται να ληφθούν στην συνέχεια, οδηγούν σε προδιαγεγραμμένη αποτυχία και μεγαλύτερη φτωχοποίηση της κοινωνίας. 

Το πρόγραμμα των επικυρίαρχων της χώρας (Ε.Ε., ΔΝΤ, τρόικας, τραπεζιτών, κλεπτοκρατίας) δεν είναι να «σωθεί» τίποτα απ’ ό,τι δεν λειτουργεί ήδη, αντιθέτως, αποσκοπεί στο να μην μείνει τίποτα όρθιο, ούτε η ίδια η ακεραιότητα της χώρας. Κι αυτό αφορά τα πάντα: από τα εργασιακά δικαιώματα, τις ελευθερίες, την παιδεία, την συνοχή των τοπικών κοινωνιών.

Παρ’ όλο, όμως, που διαφαίνεται μια αναβάθμιση των κοινωνικών αντιστάσεων, όπως όλοι ελπίζαμε, δεν υπάρχει ακόμα λίγη αχτίδα αισιοδοξίας για το μέλλον κι αυτό είναι συνάρτηση τόσο των εσωτερικών καταστάσεων όσο και του διεθνή ορίζοντα, που σκοτεινιάζει συνέχεια.

Στα εσωτερικά πεπραγμένα, πέρα από την σκλήρυνση της επίθεσης σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, έχουμε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν νέα αναχώματα με «αντιμνημονιακό» μανδύα έτσι ώστε να μην βαθύνει το ρήγμα μεταξύ της λαϊκής συνείδησης και των κύριων υπαιτίων της σημερινής παρακμής μας. Έτσι, παραμένει ακόμα σε μεγάλο μέρος των πολιτών η φοβία μπροστά στην προοπτική της απεξάρτησης από το ευρωνταχάου και την υιοθέτηση εθνικής πολιτικής για την ανασυγκρότηση.

Το κατοχικό καθεστώς εκμεταλλεύεται αυτό το «μούδιασμα» των λαϊκών στρωμάτων για να επιταχύνει την διάλυση όσων έχουν απομείνει από το κοινωνικό περιεχόμενο της χώρας και την fast track εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Παράλληλα, προσπαθεί να επενδύσει στο διχαστικό δίπολο «αριστερά-δεξιά» και ενισχύει παντοιοτρόπως -με προπαγάνδα, με παρασκηνιακές χορηγίες αλλά και πολιτικές «γκάφες»- την άνοδο μια λούμπεν ακροδεξιάς, η οποία προορίζεται να παίξει τον σκοτεινό ρόλο της την ώρα μηδέν.

Δυστυχώς, η ανυποληψία των πνευματικών ηγεσιών και των κάποτε αντισυστημικών πολιτικών δυνάμεων βαθαίνει το κλίμα ανησυχίας που προκύπτει από την αδυναμία συγκρότησης του αντιστασιακού κινήματος σε πειστικό πόλο μιας άλλης πορείας, παρά την καταγεγραμμένη εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Την απαισιοδοξία επιτείνουν και οι διεθνείς εξελίξεις με την αποχαλίνωση παντού των ιμπεριαλιστικών βλέψεων, την έξαρση της σιωνιστικής και αμερικανικής επιθετικότητας στην Μέση Ανατολή.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, οι επιλογές των εχθρών μας, ντόπιων και ξένων, άρχισαν να περιορίζονται και το ρήγμα, που άνοιξε σιγά-σιγά από τις περσινές κινητοποιήσεις, όλο και θα βαθαίνει. 

Η παρούσα κυβερνητική παρωδία είτε θα υποχρεωθεί από τους «δανειστές» να πάρει νέα μέτρα που μαθηματικά θα οδηγήσουν σε κόλαση και έκρηξη την κοινωνία, είτε θα υποχωρήσει μπροστά στην λαϊκή κατακραυγή, φέρνοντας ένα βήμα κοντύτερα την χρεωκοπία και την διαφυγή τους …με ελικόπτερα.

«Κοντός ψαλμός, αλληλούϊα», που λέει κι ο λαός μας, εδώ θα είμαστε να τα πούμε.

Το σημείο ρήξης, πάντως, με το σύστημα Ε.Ε.-ΔΝΤ, διεθνούς ελίτ και εγχώριας διεφθαρμένης ολιγαρχίας θα είναι η συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου από όλες εκείνες τις δυνάμεις που το μπορούν, με σαφές πρόγραμμα χειραφέτησης από ντόπιους και ξένους δυνάστες, με σύνταξη νέου δημοκρατικού συντάγματος, άρνηση αναγνώρισης/πληρωμής του χρέους και πειστική υπόσχεση για την αμείλικτη τιμωρία των ενόχων (με δήμευση των περιουσιών τους) για όλα τα δεινά που επέφεραν στην χώρα.

Η ψυχολογία αυτή θα ενισχυθεί και θα παγιωθεί όταν, πέρα από την υπόσχεση της Δημοκρατίας και της Σεισάχθειας για όλο τον λαό, κατοχυρωθεί και μια άλλη πορεία της χώρας, απεξαρτημένη από τον ευρωνατοϊκό σχεδιασμό, με πολύπλευρο εξωτερικό προσανατολισμό και στήριξη από νέες ισχυρές συμμαχίες.

Και σ’ αυτό έρχεται να βοηθήσει η διεθνής αναταραχή που ξεσπάει γιατί, όσο κι αν μας τρομάζουν σήμερα τα «αποκαλυπτικά» της σημάδια και οι απρόβλεπτες διαστάσεις που ίσως λάβει, στο τέλος του δρόμου μπορεί να έχουν γκρεμισθεί οι σημερινές αλυσίδες και να έχουν ανοίξει παράθυρα στο φως του μέλλοντος.

Θυμούμενοι και την αντίστοιχη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα (1909-1922), βλέπουμε πόσες ανατροπές επεφύλαξε μέχρι να καταλήξει στην καταστροφή του ’22.

Ας ελπίσουμε ότι τώρα θα υπάρξει αίσιο τέλος διανύοντας μια αντίστροφη πορεία, ξεκινώντας κυριολεκτικά από τον πάτο να βρεθούμε σε μια νέα κορυφή.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της διεθνούς ρευστότητας της εξωτερικής και εσωτερικής αναταραχής και της όξυνσης των κοινωνικών συγκρούσεων, ο μόνος δρόμος για το λαϊκο-πατριωτικό κίνημα είναι η αναβάθμιση των αντιστάσεων με συνεχείς κινητοποιήσεις, καταλήψεις, πρωτοβουλίες αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης, καθώς και η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα του λαού. Αυτό το τελευταίο είναι που τρέμουν οι δυνάστες μας και το υπονομεύουν με κάθε τρόπο. 

Ούτως ή άλλως, ο αγώνας θα είναι εθνικοαπελευθερωτικός, είναι αγώνας όλου του λαού, και σε αυτό το πεδίο ο λαός μας έχει δείξει τα δόντια του και τις αντοχές του ιστορικά. 

Είναι γελασμένοι όσοι τολμήσουν να τον υποτιμήσουν.

Ο δεκάλογος για τη σωτηρία της Ελλάδας

Ηλίας Ι. Τσιαμήτρος

“Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας. Μόνοι μας θα θεραπευτούμε…”

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και στους ακόμη δυσκολότερους που έρχονται, η κοινωνία μας θα πρέπει να συμφωνήσει σε μερικά βασικά σημεία αν θέλουμε να προχωρήσουμε παραπέρα και να μην τελειώσουμε ως χώρα του αναπτυγμένου κόσμου. 

Ας προσπαθήσουμε να τα κωδικοποιήσουμε και να σκεφτούμε όλοι μαζί αν θα τα υιοθετήσουμε ως λαός και πολιτεία για να πατήσουμε πάνω τους και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε.

1. Είμαστε μια χώρα που προς το παρόν η θέση της είναι στα όρια των αναπτυγμένων χωρών. Είναι στο χέρι μας να βελτιώσουμε αυτή την θέση αλλά θα χρειαστεί πολλή δουλειά και αλλαγή του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης. Δεν είμαστε μια πλούσια χώρα!

2. Η κρίση θα διαρκέσει πολλά χρόνια, ίσως δεκαετίες, και άρα πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως η πτώση του βιοτικού μας επιπέδου θα είναι προφανώς μακροχρόνια. Θα αρχίσει να αντιστρέφεται δε, μονάχα όταν εμφανιστεί η πολυπόθητη ανάπτυξη. Με άλλα λόγια, λεφτά δεν υπάρχουν και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι αδίστακτος ψεύτης.

3. Ανάπτυξη θα εμφανιστεί όταν σταθεροποιηθεί η οικονομία. 

Αυτό σημαίνει, πρωτογενή πλεονάσματα, αύξηση της ανταγωνιστικότητας, απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και του κέρδους, εκμετάλλευση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων ως χώρα με στρατηγικό σχεδιασμό για εξωστρεφή και ποιοτικό ιδιωτικό τομέα. 

Ο Ιδιωτικός Τομέας της οικονομίας λοιπόν, θα πρέπει να δομηθεί εξ’ αρχής, ξεφεύγοντας από τα κρατικοδίαιτα πρότυπα περασμένων δεκαετιών και στρεφόμενος σε παραγωγικές επενδύσεις με κατεύθυνση τις εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι υπάρχουσες επιχειρήσεις θα πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας τους και να προσαρμοστούν στις επιταγές των καιρών ή να κλείσουν. 

Τέλος, καμία κρατική παρέμβαση δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή ως προς τις εργασιακές σχέσεις του ιδιωτικού τομέα. Μισθοί, απολύσεις, συμβάσεις και όλα όσα διέπουν αυτές τις σχέσεις πρέπει να εξακολουθήσουν να αποτελούν προνόμιο και διαπραγμάτευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Η παραγωγικότητα ελάχιστη σχέση έχει με τον κατώτατο μισθό ή την αποζημίωση απολύσεων, αυτό το έχουν αποδεχτεί οι περισσότερες τριτοβάθμιες εργοδοτικές οργανώσεις και το αποδεικνύει η παγκόσμια οικονομική πρακτική.

4. Ο Δημόσιος Τομέας μας είναι υπερμεγέθης, μη παραγωγικός και πάσχει από διοικητική ανεπάρκεια λόγω κομματικού εναγκαλισμού και πελατειακών σχέσεων των λειτουργών του με όλα σχεδόν τα κόμματα, κυβερνητικά και μη. Θα πρέπει άρα να εξορθολογιστεί, να αλλάξει διοικητικά και να εκσυγχρονιστεί ως προς τις δομές και τις υπηρεσίες του. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που περισσεύουν.

5. Το τραπεζικό μας σύστημα χρειάζεται ολική αναδόμηση. Αυτό μπορεί να γίνει μονάχα με πρόσκαιρη κρατικοποίηση (ή ευρωζωνοποίηση) των τραπεζών, εξυγίανσή τους και μεταπώλησή τους με κέρδος σε νέους ικανούς ιδιώτες.

6. Το ασφαλιστικό είναι μια απασφαλισμένη βόμβα στα θεμέλια των δημόσιων οικονομικών. 

Θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι πως οι συντάξεις θα βαίνουν μειούμενες για πολλά χρόνια (ειδικά οι υψηλές), τα εφάπαξ θα καταργηθούν και οι υγειονομικές παροχές θα εξορθολογιστούν κυρίως με περικοπή της σπατάλης στο φάρμακο και στις υπερβολικά πολλές (και συνήθως αχρείαστες και προκλητές) παρακλινικές εξετάσεις. Αρκεί βέβαια όλα αυτά να γίνουν με τον βασικό κανόνα της κοινωνικής δικαιοσύνης και με τη στήριξη των αδυνάτων, όσων σ’ αυτή την κοινωνία δεν έχουν που αλλού να γείρουν το κεφάλι τους, εκτός από το κράτος.

7. Η Δημόσια Παιδεία θα πρέπει να «συμμαζευτεί» και να ανοίξει προς τον ιδιωτικό τομέα για όσους μπορούν να πληρώσουν. 

Η «δωρεάν» παιδεία του σήμερα, θα πρέπει να αντικατασταθεί με πραγματικά δωρεάν παιδεία ίσως ευκαιριών για όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από την οικονομική τους θέση. Αυτό σημαίνει απόλυτη αξιοκρατία, κρατικές υποτροφίες και: βαθιές αλλαγές στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στροφή στην τεχνική εκπαίδευση, μεταρρύθμιση του συστήματος εισαγωγικών εξετάσεων, δραστική μείωση των ΑΕΙ και ΤΕΙ, δραστική αύξηση των μέσων και ανώτερων τεχνικών και επαγγελματικών σχολών. Αυτό προϋποθέτει ρήξη με το κατεστημένο των πανεπιστημίων αλλά και των πολιτικών που ίδρυαν σχολές σε κάθε χωριό.

8. Η Δημόσια Υγεία θα δεχτεί αφόρητες πιέσεις και το ΕΣΥ κινδυνεύει με κατάρρευση αν δεν υποστηριχθεί εγκαίρως. 

Θα χρειαστεί άμεση θεσμοθέτηση πρωτοβάθμιων δομών υγείας (πατώντας αρχικά στις δομές του ΙΚΑ και άλλων ασφαλιστικών ταμείων θα έχουμε φρονώ ακόμη και εξοικονόμηση πόρων) και του θεσμού του οικογενειακού ιατρού. Αναθεώρηση της λειτουργίας των υπαρχουσών δομών (συγχωνεύσεις νοσοκομείων, κλείσιμο ΚΥ, αλλαγή ή εξειδίκευση μονάδων, κλπ), εξασφάλιση της χρηματοδότησης του ΕΟΠΥΥ και «άνοιγμα» προς τον ιδιωτικό τομέα με άρση των παράλογων εμποδίων για την επιχειρηματικότητα στον τομέα της υγείας.

9. Το φορολογικό μας σύστημα έχει τα χάλια του. 

Χρειάζεται :

απλοποίηση του φορολογικού νόμου, 

ελάφρυνση άμεσων φόρων για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα, 

αφορολόγητο όριο τουλάχιστον 12.000 ευρώ αρχικά για τετραμελή οικογένεια με 3.000 ευρώ αύξηση για κάθε επιπλέον τέκνο, 

υψηλότερη φορολογία στα φυσικά πρόσωπα με αυξημένα εισοδήματα, 

μείωση των συντελεστών ΦΠΑ, 

ενιαίο και μοναδικό, κλιμακούμενο φόρο για την ακίνητη περιουσία, 

ενιαίο συντελεστή φορολόγησης των εταιρικών κερδών (flat tax) με πρόνοια μείωσης για όσα από αυτά επανεπενδύονται πραγματικά, 

εξαφάνιση όλων των φοροαπαλλαγών, 

ενθάρρυνση για χρήση «πλαστικού» χρήματος σε όλες τις συναλλαγές, 

αλλαγή στην επιμέτρηση του τεκμαρτού εισοδήματος στην κατεύθυνση «σύλληψης» των οικογενειακών εξόδων, 

αυστηρά τεκμήρια διαβίωσης για όσους επιθυμούν να έχουν μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία χωρίς να δηλώνουν και τα αντίστοιχα εισοδήματα.

10. Προαπαιτούμενο για την σωτηρία της χώρας είναι η διατήρηση ενός μίνιμουμ κοινωνικού ιστού άθικτου. 

Χρειάζεται λοιπόν να στηρίξουμε πάση θυσία τους αδύναμους συμπατριώτες μας. Άνεργοι, νέοι, άποροι, ανάπηροι, μονογονεϊκές οικογένειες, γέροντες, αποτελούν αυτή την στιγμή τους πιο αδύνατους κρίκους της κοινωνίας. Οφείλουμε να τους βοηθήσουμε ως συντεταγμένη Πολιτεία άμεσα. Καμία λοιπόν έκπτωση στον βαθύ πυρήνα του κοινωνικού μας κράτους δεν είναι αποδεκτή.

Τέλος, να συμπληρώσω αυτόν τον δεκάλογο, μ’ αυτό που ζητά η κοινωνία μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. 

Δικαιοσύνη και τιμωρία. 

Όλοι όσοι έκλεψαν ή με άλλον τρόπο βοήθησαν να φτάσει η χώρα ως εδώ, πρέπει να πληρώσουν σε χρήμα ή και στέρηση ελευθερίας για τα εγκλήματά τους. Χωρίς αυτή την αυτονόητη κάθαρση, ποτέ δεν θα υπάρξει πια κοινωνική ειρήνη στην Ελλάδα.

Πιστεύω τελικά, πως μόνο αν συμφωνήσουμε σε αυτά ή τουλάχιστον στα περισσότερα από αυτά, θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε το μέλλον με καθαρή ματιά. Όσο οι συνωμοσιολογίες, τα ψεύδη, οι μισές αλήθειες και η ιδιοτέλεια βασιλεύουν, θα είμαστε καθηλωμένοι και τελικά αβοήθητοι στο τέλμα μέσα στο οποίο εμείς οι ίδιοι πέσαμε με την μεγαλύτερη ευκολία. 

Γιατί πάνω από όλα, πρέπει βαθιά να πιστέψουμε πως οι κύριοι φταίχτες για το κατάντημά μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όχι επειδή «μαζί τα φάγαμε» αλλά επειδή μαζί τους ψηφίζαμε, μαζί τους ανεχόμασταν, μαζί τους δικαιολογούσαμε, μαζί πιστεύαμε τα αισχρά τους ψεύδη, μαζί τους διαβάζαμε όλους αυτούς που μας οδήγησαν εδώ είτε πολιτικούς, είτε «μπετατζήδες», είτε «νταβατζήδες», είτε «ύποπτους μεσάζοντες», είτε «δημοσιογράφους», είτε «εξαπτέρυγα». Ζούσαμε, συναλλασσόμασταν, ελισσόμασταν, παρακαλούσαμε, αδιαφορούσαμε, επιβιώναμε μέσα στην λάσπη. 

Τώρα είμαστε «λερωμένοι» όλοι μας, ακόμη και αυτοί που δεν έφαγαν τίποτε. Ας σηκωθούμε από χάμω, να νίψουμε τα πρόσωπα, τα χέρια, τη σκέψη μας και ας αποφασίσουμε να αλλάξουμε ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί ως κοινωνία. 

Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας. Μόνοι μας μπορούμε και να θεραπευτούμε. 

Είναι στο χέρι μας!